Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ


Τον Γέροντα Ιωσήφ [Ιωάννης Χατζηπαναγής του Νικολάου εκ Ριζοκάρπου Αμμοχώστου Κύπρου, γεν. 1890, τό πρώτον προσήλθε και έκάρη εις Τ.Μ.Φιλοθέου το 1925· μετεγγράφει ως εξαρτηματικός αδελφός εις Ί.Μ.Κουτλουμουσίου το 1940 και έκοιμήθη το 1995 (!)], πού ησύχαζε στην καλύβα του Αγίου Ίωαννικίου, τη θεμελιωμένη στα χαμηλό τής πλαγιάς τής Κουτλουμουσιανής Σκήτης του Αγίου Παντελεήμο­νος, αμέσως κάτω απ' το μονοπάτι πού οδηγεί από τον νερόμυλο προς το Κυριακό, και όχι πολύ μακριά απ' αυτό, τον γνώρισα προσωπικώς το 1950, και έκτοτε, και μέχρι τής κοιμήσεώς του, εξεδήλωσε τον προς αυτόν σεβασμό μου και διατηρούσα πνευματικό δεσμό. Ήταν φίλος τής ησυχίας, γλυκύς χαρακτήρ και αγωνιστής μοναχός.

Μια μέρα, ασχολούμενος με την αντικατάσταση ενός σανιδιού του πατώματος τής καλύβας του, πού είχε σαπίσει, εκνευρίστηκε τόσο πολύ, γιατί δεν τα κατάφερνε στην ετοιμασία του καινούργιου, ώστε εκστόμισε κάποια όλως ανοίκεια και για κοσμικούς ακόμα χριστιανούς φράση. Νόμισε πώς είχε πάρει καλά τα μέτρα του· το έκοψε, το ροκάνισε με προσοχή, αλλά όταν πήγαινε να το βάλει στην θέση του παλαιού, πετσικάριζε και δεν ταίριαζε.

Το ξαναπεριποιοϋνταν, αλλά εκείνο πάλι τα ίδια.

Στην προσπάθεια του αύτη, από απροσεξία και σύγχυση, χτύπησε και λίγο με το σκεπάρνι τα δάχτυλα του, οπότε οργισμένος φώναξε: «Ε, άμε στο διάβολο, άτιμο!». Οπότε, νάτος ολόρθος ό μισόκαλος, απαίσιος και δυσειδής, μπροστά του· και του λέγει:

- Με κάλεσες, Γέροντα, και ήρθα να σε βοηθήσω.

- Παναγία μου· αναφώνησε δυνατά και πρόλαβε να κάνη τον Σταυρό του. Αυθόρμητα έκρυψε το πρόσωπο του μες' τις χούφτες του και κατατρομαγμένος χώθηκε στο εκκλησάκι του. Προσέπεσε στα εικονίσματα και περίδακρυς θερμοπαρακαλούσε τον Χριστό και την Παναγία να τον συγχωρέσουν.

Ευτυχώς, τόσο μόνο επέτρεψε ό Κύριος να πειρασθή. Είχαν περάσει δεκαετίες, αλλά ό Γέροντας δεν μπορούσε να λησμονήση την δαιμονοεμφάνισι και τις τρομακτικές στιγμές πού έζησε τότε. Ταλάνιζε δεν τον εαυτό του έως τα βαθιά γηρατειά του· γιατί, όπως έλεγε, αντί μόνο την θεία ευχή να μονολογούν τα χείλη του και ή καρδιά του, εκ πνευματικής ολιγωρίας και πάθους οργής την έθεσε, έστω προς ολίγον, σε αργία και την αντικατέστησε με την φοβερή βλασφημία.

ΒΙΒΛ. ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΟΔΟΣΤΟΛΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Δεν υπάρχουν σχόλια: