Σέ ἕνα καλογερικό κελί στήν ἔρημο του Ἰορδάνου, στήν Ἱερά Μονή Χοζεβᾶ καί ἔλεγε:
«Ὤ κελίον μου! Σήμερον εμού, και αύριον ετέρου και ουδέποτε ουδενός».
Μονιμότητα δέν θά ἔχεις κελί μου, λέει.
Σήμερα ἐγώ, αὔριο θά ἔρθει ἄλλος καί οὐδέποτε θά ἀνήκεις σέ κάποιον γιά πάντα…
Εντούτοις ὁ ἄνθρωπος, δέν θέλει νά τά φιλοσοφήσει αὐτά, γι' αὐτό χάνει τήν ἐπιτυχία τοῦ προορισμοῦ του.
Ξεχνιέται καί προσκολλᾶται σέ αὐτά, στά ἐπίγεια. Καί ἔρχεται μίαν ἡμέρα καί τόν σηκώνουν 4, ἑνώνοντας 8 χέρια καί 8 πόδια καί τόν πηγαίνουν ἐκεῖ πού θέλει νά πάει...
~ Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας†
(Από το βιβλίο: Ἐμπνευσμένα κηρυγματικά διδάγματα σελ. 81 Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου