4 Φεβρουαρίου – Πριν από 29 χρόνια, η παρθενική Ματρόνα (Petrina) /03/27/1902 – 02/04/1995/, μια από τις τρεις ασκητικές αδερφές που ζούσαν στο χωριό Yaltunovo, στην περιοχή Shatsk, στην περιοχή Ryazan, πέθανε στο Αρχοντας

 

4 Φεβρουαρίου – Πριν από 29 χρόνια, η παρθενική Ματρόνα (Petrina) /03/27/1902 – 02/04/1995/, μια από τις τρεις ασκητικές αδερφές που ζούσαν στο χωριό Yaltunovo, στην περιοχή Shatsk, στην περιοχή Ryazan, πέθανε στο Αρχοντας.

Η μνήμη των γερόντων φυλάσσεται στις καρδιές πολλών ανθρώπων, και χάρη σε αυτό το χωριό είναι γνωστό πολύ πέρα ​​από τα σύνορα της επισκοπής Ryazan.

Η Ματρόνα είχε καρδιακό ελάττωμα κατά τη γέννηση. Όταν το κορίτσι μεγάλωσε, οι γονείς της κατάφεραν να το στείλουν στο σχολείο και ολοκλήρωσε δύο τάξεις. Η Ματρόνα διάβασε στον εαυτό της και στις αδερφές της και, αν χρειαζόταν, έγραψε.

Οι γονείς της, ο Αλεξέι και η Άννα, ζούσαν φτωχά και σεμνά, αλλά όχι επειδή ήταν φορτωμένοι με τη δουλειά και δεν μπορούσαν να κάνουν περιουσία για τον εαυτό τους. Δούλεψαν σκληρά, εκτρέφουν ζώα και καλλιέργησαν τη γη. Ξόδεψαν όμως ό,τι έπαιρναν με σκληρή δουλειά στους φτωχούς και στους περιπλανώμενους.

Οι προσκυνητές που κατευθύνονταν προς το Σαρόφ και τη Βίσα σταματούσαν συνεχώς και ζούσαν μαζί τους. Ήταν γνωστό σε όλη την περιοχή ότι στο Γιαλτούνοβο οι Βάνκιν (όπως τους έλεγαν στο χωριό) δέχονταν και τάιζαν τους πάντες. Κάθε χρόνο μάζευαν μέχρι και σαράντα φορτία πατάτες και μέχρι την άνοιξη δεν έμενε τίποτα για σπόρους.

Οι γονείς μεγάλωσαν τα παιδιά τους με αυστηρή πίστη στον Θεό, θυσιαστική αγάπη για τους ανθρώπους και υπακοή στους πρεσβύτερους. Αυτές οι ιδιότητες βοήθησαν τις αδελφές να επιβιώσουν από τα δύσκολα χρόνια της φυλάκισης και της εξορίας, στα χρόνια των τρομερών δοκιμασιών που έπληξαν τον λαό μας μετά την επανάσταση του 1917.

Η μεγαλύτερη, η Ανισίγια, συνελήφθη το 1933, νωρίτερα από τις μικρότερες αδερφές της. Οδήγησαν το κορίτσι μέσα από το χωριό, τραβώντας ένα σπαθί, σαν έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο εγκληματία. Η αρχική ποινή γι' αυτήν ήταν η εκτέλεση - ένας τέτοιος κίνδυνος έθετε στη νέα κυβέρνηση μια αμόρφωτη αγρότισσα. Στη συνέχεια, η ποινή αντικαταστάθηκε με φυλάκιση και εξορία για περίοδο δέκα ετών.

Υγροί και κρύοι στρατώνες με ορδές αρουραίων, πενιχρό φαγητό, εξαντλητική δουλειά - έπρεπε να τα αντέξει όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ήταν μια πιστή αγρότισσα.

Η Matrona και η Agafia συνελήφθησαν το 1935. Τους πήραν από την εκκλησία το Μεγάλο Σάββατο κοντά στο Πάσχα, όπου μετά τη λειτουργία καθάρισαν την εκκλησία για την εορτή.

Σύντομα στάλθηκαν μαζί με μια συνοδεία στο Καζακστάν. Τα κορίτσια έπρεπε να ζουν σχεδόν στο ύπαιθρο. Το σκληρό κλίμα και η έλλειψη καλού φαγητού και νερού ήταν εξουθενωτικά. Έπρεπε να δουλέψω στην υλοτομία, σε εργοτάξια και στα χωράφια.

Τα κορίτσια γνώριζαν καλά τη δουλειά στον αγρό. Εκπληρώνοντας μερικές φορές ακατόρθωτα πρότυπα και βοηθώντας τους άλλους, κέρδισαν τον σεβασμό μεταξύ των κρατουμένων, των εργοδηγών και των προϊσταμένων.

Ένα χρόνο, για καλή δουλειά, δόθηκαν στα κορίτσια πέντε τόνους σιτάρι, μέρος του οποίου κατάφεραν να στείλουν δέματα στο σπίτι στους γονείς τους, όπου μαινόταν η πείνα. Οι αδερφές αντιμετώπισαν όλους τους γύρω τους με ειλικρινή καλοσύνη και συμπόνια, βοηθώντας όσο καλύτερα μπορούσαν.

Άθελά τους, οι περισσότεροι από τους εξόριστους άρχισαν να αντιμετωπίζουν τις αδελφές με σεβασμό και τιμή .Παρουσία τους κανείς δεν ορκίστηκε· πολλοί ήταν εμποτισμένοι με ειλικρινή αγάπη για τους ασκητές.

Οι αδερφές θυμήθηκαν τη σκληρή δουλειά στην οικοδόμηση της βιομηχανικής πόλης του Ακμολίνσκ: «Μεταφέρεις το κονίαμα στον τελευταίο όροφο και είναι ακόμα πιο δύσκολο να επιστρέψεις, γιατί είσαι διαλλυμενος». Μετά έγινε πιο εύκολο, αφαιρέθηκαν τα δεσμά, άρχισαν μάλιστα να με αφήνουν να πηγαίνω από καιρό σε καιρό στον ναό, ο οποίος στην πόλη δεν ήταν κλειστός όλα τα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας.

Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος τους βρήκε στο Ακμολίνσκ. Οι ειδήσεις για εχθροπραξίες έφεραν φόβο και αβεβαιότητα στις ψυχές των ανθρώπων. Οι εξόριστοι προσέγγισαν τις αδερφές για πνευματική υποστήριξη. Πολλοί άρχισαν να προσεύχονται και να εκκλησιάζονται.

Οι αδερφές επέστρεψαν από την εξορία το 1946. Με τις προσευχές των αδελφών, πολλοί πιστοί θεραπεύτηκαν από διάφορες ασθένειες. Στις οδηγίες τους, δίδασκαν τους ανθρώπους να ζουν σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να παρακολουθούν τις λειτουργίες στην εκκλησία όσο το δυνατόν συχνότερα. Η ζωή τους ήταν ένα σαφές παράδειγμα αυτού.

Οι αδελφές μιλούσαν πάντα με λύπη για την τύχη της Εκκλησίας και της Ρωσίας, ότι ο ρωσικός λαός θα έπρεπε να υπομείνει πολλά προβλήματα. Συχνά έλεγαν στους πιστούς ότι θα ζούσαν για να δουν μια εποχή που δεν θα υπήρχε κανείς να πει λέξη, κανένας να απευθυνθεί.

Προβλέποντας μελλοντικές διώξεις, συμβούλευαν να μην κρύβονται ή να τραπούν σε φυγή όταν ξαναπάρουν ανθρώπους για την πίστη τους. «Θα είναι καλό για εκείνους που θα ληφθούν πρώτοι», είπαν, «αλλά μόνο οι άξιοι θα είναι». Είπαν ότι αυτός που ζει διαφορετικά από όλους θα σωθεί.

Ο πατέρας Κύριλλος (Παβλόφ) /†20.02.2017/ επισκέφτηκε μικρός ακόμη τις αδερφές στο Γιαλτούνοβο, τις οποίες αγαπούσαν πολύ και επισκέφτηκαν στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου.

Ο π. Κύριλλος, μαζί με τον Αρχιμανδρίτη Νικόλαο, πρότειναν στις γριές να πάρουν μοναχικούς όρκους. Όμως τα κορίτσια απάντησαν ότι είχαν διαφορετικό δρόμο και εγκατέλειψαν τον μοναχισμό.

Ο άγιος Γκλίνσκι πρεσβύτερος Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Βιτάλι (Σιδορένκο) /†12/01/1992/ ήταν πνευματικά κοντά στις μητέρες. Ο πατέρας Vitaly είπε ότι η ζωή των αδελφών είναι υψηλότερη από το μοναστικό κατόρθωμα και οι ίδιες είναι υψηλότερες από τους μοναχούς.

Οι αδελφές ήταν επίσης πνευματικά κοντά στους τελευταίους ασκητές του Γκλίνσκ. Οι μητέρες αγάπησαν και τίμησαν τον Επίσκοπο Ζινόβι (Mazhuga) /†03/08/1985/, σχήμα-αρχιμανδρίτες: Σεραφείμ (Αμελίνα) /†18.10.1958/, Ανδρόνικα (Λουκάς) /†21.03.1974 (Σεράπ) Ρομάντσοβα) /†01.01.1976 /. Όλοι αυτοί οι πατέρες δοξάζονται πλέον ως άγιοι.

Μια φωτογραφία των τριών τελευταίων κρεμασμένη σε κορνίζα στον τοίχο. Οι αδελφές είπαν για αυτούς τους ασκητές ότι είναι από τους λίγους αληθινούς πνευματοφόρους πρεσβύτερους της εποχής μας.

Ο κόσμος πήγε στο σπίτι των Πέτρινων για βοήθεια. Οι αδερφές χαιρετούσαν όλους όσους ερχόντουσαν σαν να ήταν δικοί τους. Έδωσαν σοφές συμβουλές σε διάφορους τομείς της ζωής: στη θεραπεία και την κατασκευή, στην επιλογή επαγγέλματος και συντρόφου ζωής. Μέχρι τα βαθιά γεράματα δούλευαν μόνοι τους στο σπίτι και καλλιεργούσαν μια εξαιρετική σοδειά λαχανικών.

Έξι μήνες πριν από το θάνατό της, η Ματρόνα τραυμάτισε το δεξί της πόδι. Έχοντας πέσει, εξάρθρωσε το ισχίο της, μετά από το οποίο δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει και έμεινε εκεί μέχρι το θάνατό της.

Η ηλικιωμένη γυναίκα πέθανε ειρηνικά και αθόρυβα. Τη νύχτα, απαρατήρητη από όλους, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Το πρόσωπο και τα χέρια του νεκρού ήταν λευκά και απαλά. Δεν υπήρχε αίσθηση ότι ένας νεκρός βρισκόταν μπροστά σου. Στο ναό παρευρέθηκε πολύς κόσμος, αλλά παρόλα αυτά η λειτουργία και η νεκρώσιμος ακολουθία έγιναν σε απόλυτη ησυχία.

Κανείς δεν αισθάνθηκε βάρος ή δεν βίωσε ένα καταπιεστικό συναίσθημα· θα μπορούσε κανείς να εφαρμόσει με σιγουριά τα λόγια του αγίου αποστόλου στην εκλιπούσα γερμανίδα: «... έδωσε καλό αγώνα, ολοκλήρωσε την πορεία της, κράτησε την πίστη της...» Το 1998, με με την ευλογία του κυβερνώντος επισκόπου, ανεγέρθηκε παρεκκλήσι στον τόπο ταφής της οικογένειας Πέτριν.

Η επιγραφή σε αυτό λέει: «Το παρεκκλήσι των τριών αδελφών των κοριτσιών Ανισίας, Ματρώνας, Αγαθίας και των γονιών τους Αλεξέι και Άννα Πέτριν, που θάφτηκαν σε αυτό το μέρος, που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στον Θεό και στους γείτονές τους».

Ολόκληρη η οικογένεια Petrin άφησε ένα ευγενικό και φωτεινό σημάδι στη μνήμη των ανθρώπων. Το κατόρθωμά τους της επιεικής και θυσιαστικής αγάπης για τους ανθρώπους εξακολουθεί να στηρίζει πολλούς στο μονοπάτι της ζωής.

Δεν είναι για τίποτα που μπορείτε ακόμα να δείτε φρέσκα λουλούδια σχεδόν όλο το χρόνο στο παρεκκλήσι που είναι χτισμένο στη θέση των τάφων τους. Πολλοί προσκυνητές έρχονται στις μέρες της μνήμης τους, πολλοί έρχονται από μακριά: Ταμπόφ, Μορσάνσκ, Σαράνσκ, Βόλγκογκραντ, Μόσχα, Ριαζάν.