Πρεσβύτερος Γκριγκόρι Ντολμπούνοφ
Βοήθεια του Πατέρα
Στην εκκλησία μίλησαν πολύ για τον πατέρα Γρηγόριο. Για παράδειγμα, πώς οι άνθρωποι, επιστρέφοντας από τις απογευματινές λειτουργίες, ζήτησαν βοήθεια από τον ιερέα - και το τελευταίο τους περίμενε το τραμ. Έτσι, βγαίνοντας από την εκκλησία, ρώτησα: «Πάτερ, οδήγησε όπως ξέρεις». Φυσικά, ήθελα να πάω με το τραμ, μιας και είναι φθηνότερο. Πλησιάζοντας όμως στη στάση, είδα ότι το τραμ μόλις είχε φύγει. Έπρεπε να πάω με το λεωφορείο. Συγχώρεσέ με, πάτερ, είμαι αμαρτωλός, γκρίνιαξα λίγο. Συνήθως κατέβαινα στο Σπίτι του Πολιτισμού GAZ, αλλά για κάποιο λόγο αποφάσισα να πάω στην εκκλησία της Μάρτυρας Τατιάνας και μετά να αλλάξω σε άλλο λεωφορείο. Και αφού βγήκα κοντά στο ναό, ήθελα να ανάψω ένα κερί. Μπαίνω, και στην εκκλησία, όπως αποδεικνύεται, κατοικεί η θαυματουργή εικόνα Βλαντιμίρ-Οράν της Μητέρας του Θεού. Έμεινα έκπληκτος γιατί άκουσα ότι αυτό το εικονίδιο δεν ήταν πλέον στο εργοστάσιο αυτοκινήτων. Ένιωσα μεγάλη ντροπή για τη γκρίνια μου μπροστά στον πατέρα Γρηγόριο, ο οποίος με «οδήγησε» στο προσκυνητάρι, όπως τον ρώτησα ο ίδιος.
Σε ένα βιβλιοπωλείο στη Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μια γυναίκα ζήτησε ένα βιβλίο για τον ιερομαθητή γιο της. Αλλά δεν μπορούσε να το αγοράσει, δεν είχε αρκετά χρήματα. Είχα μόνο χρήματα για το ταξίδι της επιστροφής, όσα χρειαζόταν να αγοράσει. Και έτσι ήθελα να τη βοηθήσω. Ως τελευταία λύση, αποφάσισα να δανειστώ από φίλους στο σταθμό των λεωφορείων, αν και αυτό δεν είναι πολύ βολικό.
Μιλήσαμε με τη γυναίκα. Το βιβλίο, όπως κατάλαβα, ήταν κάτι που χρειαζόταν πολύ· το έψαχνε πολύ καιρό. Και η ίδια αποδείχθηκε ότι ήταν από το χωριό όπου είχε υπηρετήσει προηγουμένως ο πατήρ Γρηγόριος. Η γυναίκα ήταν πολύ ευγνώμων, αν και θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων, μιας και ένιωθε τόσο ωραία μέσα, που τα λόγια δεν μπορούν να το εκφράσουν.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω. Αλλά δεν γράφω για να καυχηθώ, αφού νιώθω ότι αυτή ήταν μια νουθεσία από τον πατέρα Γρηγόριο για τη βοήθεια των άλλων. Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχαν προβλήματα ούτε στο σταθμό των λεωφορείων.
Πριν από πολλά χρόνια έκανα μια πολύπλοκη επέμβαση. Και τώρα μερικές φορές συμβαίνουν σοβαρές επιθέσεις. Συνήθως οι επιθέσεις έρχονται κατά κύματα. Πρώτα, ο πρώτος σπασμός του βασανιστικού πόνου, μετά λίγο πιο εύκολος και μετά μια δεύτερη επίθεση. Αντί για ανακούφιση από τον πόνο, τα χάπια αύξαναν μόνο τον πόνο.
Κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης, έβαλα μια φωτογραφία του πατέρα Γρηγορίου στο πονεμένο σημείο. Και μέσα υπάρχει μια κραυγή για βοήθεια: «Πατέρα, δεν αντέχω, βοήθησέ με!» Ξαφνικά ο πόνος σταμάτησε και δεν υπήρξε δεύτερος σπασμός. Αισθάνεται σαν να έχει σβήσει μια λάμπα και η επίθεση είναι «σβησμένη».
Ο γείτονάς μου είχε καρκίνο. Ένα χρόνο πριν από το θάνατό της, έλαβε συγχώρεση και κοινωνούσε. Αλλά τώρα σχεδόν πέθαινε, όντας σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο, αρνήθηκε να κοινωνήσει, λέγοντας: «Γιατί τέτοιος πόνος, αν ο Θεός είναι ελεήμων;»
Δεν γράφω για να καταδικάσω αυτήν την άρρωστη γυναίκα, αφού όταν πονάω λίγο συχνά
απελπίζομαι. Λυπήθηκα πολύ για τη γυναίκα. Κάποτε δούλευε στην επαρχιακή κομματική επιτροπή, αλλά όσο τη θυμάμαι, συχνά βοηθούσε ανιδιοτελώς, ήταν φιλική και δεν την είδα ποτέ σε παγκάκι να κρίνει τους άλλους. Το είπα στον πατέρα Γρηγόριο στον τάφο, ζητώντας βοήθεια για τον άρρωστο. Ξαφνικά, ήταν σαν κάποιος μέσα να είπε, και τόσο ξεκάθαρα: «Στην Ανάληψη». Γύρισα σπίτι και το ξέχασα. Λίγες μέρες αργότερα, στην Ανάληψη, όταν είδα την είδηση του θανάτου του γείτονά μου, θυμήθηκα και σοκαρίστηκα. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά λένε ότι αν κάποιος πεθάνει σε τέτοιες διακοπές, είναι πιο εύκολο για την ψυχή του.
Φαίνεται ότι ο ιερέας αγαπά όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για τους άλλους. Στον τάφο του πατέρα Γρηγορίου, ζήτησε βοήθεια από τον ιερέα, εναντίον του οποίου οι ενορίτες έγραψαν καταγγελία στη μητρόπολη. Σε απάντηση στο αίτημά μου για βοήθεια, ξαφνικά ένα δυνατό κύμα θερμότητας ή φωτός ήρθε από τον τάφο, δεν ξέρω τι να πω. Η ψυχή μου ένιωθε πολύ καλά, σαν να είχε εισχωρήσει μέσα μια ροή καλοσύνης.
2002
Υπηρέτης του Θεού (δεν κατονομάστηκε)
Νίζνι Νόβγκοροντ
Στην εκκλησία μίλησαν πολύ για τον πατέρα Γρηγόριο. Για παράδειγμα, πώς οι άνθρωποι, επιστρέφοντας από τις απογευματινές λειτουργίες, ζήτησαν βοήθεια από τον ιερέα - και το τελευταίο τους περίμενε το τραμ. Έτσι, βγαίνοντας από την εκκλησία, ρώτησα: «Πάτερ, οδήγησε όπως ξέρεις». Φυσικά, ήθελα να πάω με το τραμ, μιας και είναι φθηνότερο. Πλησιάζοντας όμως στη στάση, είδα ότι το τραμ μόλις είχε φύγει. Έπρεπε να πάω με το λεωφορείο. Συγχώρεσέ με, πάτερ, είμαι αμαρτωλός, γκρίνιαξα λίγο. Συνήθως κατέβαινα στο Σπίτι του Πολιτισμού GAZ, αλλά για κάποιο λόγο αποφάσισα να πάω στην εκκλησία της Μάρτυρας Τατιάνας και μετά να αλλάξω σε άλλο λεωφορείο. Και αφού βγήκα κοντά στο ναό, ήθελα να ανάψω ένα κερί. Μπαίνω, και στην εκκλησία, όπως αποδεικνύεται, κατοικεί η θαυματουργή εικόνα Βλαντιμίρ-Οράν της Μητέρας του Θεού. Έμεινα έκπληκτος γιατί άκουσα ότι αυτό το εικονίδιο δεν ήταν πλέον στο εργοστάσιο αυτοκινήτων. Ένιωσα μεγάλη ντροπή για τη γκρίνια μου μπροστά στον πατέρα Γρηγόριο, ο οποίος με «οδήγησε» στο προσκυνητάρι, όπως τον ρώτησα ο ίδιος.
Σε ένα βιβλιοπωλείο στη Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μια γυναίκα ζήτησε ένα βιβλίο για τον ιερομαθητή γιο της. Αλλά δεν μπορούσε να το αγοράσει, δεν είχε αρκετά χρήματα. Είχα μόνο χρήματα για το ταξίδι της επιστροφής, όσα χρειαζόταν να αγοράσει. Και έτσι ήθελα να τη βοηθήσω. Ως τελευταία λύση, αποφάσισα να δανειστώ από φίλους στο σταθμό των λεωφορείων, αν και αυτό δεν είναι πολύ βολικό.
Μιλήσαμε με τη γυναίκα. Το βιβλίο, όπως κατάλαβα, ήταν κάτι που χρειαζόταν πολύ· το έψαχνε πολύ καιρό. Και η ίδια αποδείχθηκε ότι ήταν από το χωριό όπου είχε υπηρετήσει προηγουμένως ο πατήρ Γρηγόριος. Η γυναίκα ήταν πολύ ευγνώμων, αν και θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων, μιας και ένιωθε τόσο ωραία μέσα, που τα λόγια δεν μπορούν να το εκφράσουν.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω. Αλλά δεν γράφω για να καυχηθώ, αφού νιώθω ότι αυτή ήταν μια νουθεσία από τον πατέρα Γρηγόριο για τη βοήθεια των άλλων. Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχαν προβλήματα ούτε στο σταθμό των λεωφορείων.
Πριν από πολλά χρόνια έκανα μια πολύπλοκη επέμβαση. Και τώρα μερικές φορές συμβαίνουν σοβαρές επιθέσεις. Συνήθως οι επιθέσεις έρχονται κατά κύματα. Πρώτα, ο πρώτος σπασμός του βασανιστικού πόνου, μετά λίγο πιο εύκολος και μετά μια δεύτερη επίθεση. Αντί για ανακούφιση από τον πόνο, τα χάπια αύξαναν μόνο τον πόνο.
Κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης, έβαλα μια φωτογραφία του πατέρα Γρηγορίου στο πονεμένο σημείο. Και μέσα υπάρχει μια κραυγή για βοήθεια: «Πατέρα, δεν αντέχω, βοήθησέ με!» Ξαφνικά ο πόνος σταμάτησε και δεν υπήρξε δεύτερος σπασμός. Αισθάνεται σαν να έχει σβήσει μια λάμπα και η επίθεση είναι «σβησμένη».
Ο γείτονάς μου είχε καρκίνο. Ένα χρόνο πριν από το θάνατό της, έλαβε συγχώρεση και κοινωνούσε. Αλλά τώρα σχεδόν πέθαινε, όντας σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο, αρνήθηκε να κοινωνήσει, λέγοντας: «Γιατί τέτοιος πόνος, αν ο Θεός είναι ελεήμων;»
Δεν γράφω για να καταδικάσω αυτήν την άρρωστη γυναίκα, αφού όταν πονάω λίγο συχνά
απελπίζομαι. Λυπήθηκα πολύ για τη γυναίκα. Κάποτε δούλευε στην επαρχιακή κομματική επιτροπή, αλλά όσο τη θυμάμαι, συχνά βοηθούσε ανιδιοτελώς, ήταν φιλική και δεν την είδα ποτέ σε παγκάκι να κρίνει τους άλλους. Το είπα στον πατέρα Γρηγόριο στον τάφο, ζητώντας βοήθεια για τον άρρωστο. Ξαφνικά, ήταν σαν κάποιος μέσα να είπε, και τόσο ξεκάθαρα: «Στην Ανάληψη». Γύρισα σπίτι και το ξέχασα. Λίγες μέρες αργότερα, στην Ανάληψη, όταν είδα την είδηση του θανάτου του γείτονά μου, θυμήθηκα και σοκαρίστηκα. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά λένε ότι αν κάποιος πεθάνει σε τέτοιες διακοπές, είναι πιο εύκολο για την ψυχή του.
Φαίνεται ότι ο ιερέας αγαπά όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για τους άλλους. Στον τάφο του πατέρα Γρηγορίου, ζήτησε βοήθεια από τον ιερέα, εναντίον του οποίου οι ενορίτες έγραψαν καταγγελία στη μητρόπολη. Σε απάντηση στο αίτημά μου για βοήθεια, ξαφνικά ένα δυνατό κύμα θερμότητας ή φωτός ήρθε από τον τάφο, δεν ξέρω τι να πω. Η ψυχή μου ένιωθε πολύ καλά, σαν να είχε εισχωρήσει μέσα μια ροή καλοσύνης.
2002
Υπηρέτης του Θεού (δεν κατονομάστηκε)
Νίζνι Νόβγκοροντ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου