Πρεσβύτερος Γκριγκόρι Ντολμπούνοφ
Πατήρ Valery Yushkov
Uren, περιοχή Νίζνι Νόβγκοροντ
Η εξομολόγηση ήταν ευγενική...
Η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα Γρηγόριο ήταν στα 14 μου, όταν ήρθε ο πατέρας μου (ιερέας) να του εξομολογηθεί. Ακόμα και τότε φάνηκαν μέσα του τα χαρακτηριστικά ενός ασκητή ιερέα. Από τα λόγια του γονιού μου, του πατέρα Μιχαήλ, άκουσα για αυτόν ως άνθρωπο του Θεού, οραματιστή. Και αυτό έγινε το 1976.
Η δεύτερη συνάντηση έγινε τον χειμώνα του 1992. Στη συνέχεια υπηρέτησα ως εξάγωνος στην ενορία του αδελφού μου, του πατέρα Λεβ, στο χωριό. Άνυδρος. Αργά το βράδυ, γύρω στις 10, ο πατέρας Νικολάι και η μητέρα Ταΐσια έφτασαν στο σπίτι του πατέρα Λεβ και συμβουλεύτηκαν για την κατασκευή της εκκλησίας τους στο Γνίλιτσι. Είπαν ότι ο πατέρας Γρηγόριος είχε έρθει μαζί τους και ήταν στην εκκλησία. Όλοι σπεύσαμε να μας ευλογήσει. Όταν ήρθα για την ευλογία, μια γυναίκα είπε:
«Πάτερ Γρηγόριο, παράγγειλε να τον χειροτονήσουν ιερέα».
Ο π. Γρηγόριος δεν απάντησε αμέσως σε αυτό. Όταν έφυγαν όλοι, με κάθισε στον πάγκο δίπλα του και, χτυπώντας με στον ώμο, είπε:
«Τράβα, τράβα, τράβηξα κι εγώ».
Και κάτι ακόμα για αυτό:
- Θα φύγει ο πατέρας σου, μετά θα υπηρετήσεις.
Και πράγματι, αμέσως μετά, ο πατέρας μου έκανε την τελευταία λειτουργία το Σάββατο της Μητέρας και λιγότερο από έξι μήνες αργότερα (11 Ιουλίου 1993) χειροτονήθηκα διάκονος.
Η πρώτη μου εξομολόγηση ήταν με τον πατέρα Γρηγόριο το καλοκαίρι του 1992, όταν με επιμονή του αδελφού μου πήγα να του εξομολογηθώ. Με χαιρέτησαν θερμά, απλά. Αφού μου έδωσε λίγο τσάι, ο πατέρας Γρηγόριος δέχτηκε αμέσως να με εξομολογηθεί. Πήγαμε σε άλλο δωμάτιο. Όταν ο π. Γρηγόριος διάβασε τις προσευχές, το πνεύμα μου άλλαξε, μεταμελήθηκε και εσωτερικά προετοιμαζόμουν για μετάνοια. Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, και δεν θα έπρεπε να είναι. Μετά από αυτό, έχοντας ήδη γίνει ιερέας, προσπάθησα κάθε Σαρακοστή να έρθω στον πατέρα Γρηγόριο για εξομολόγηση και δεν μου αρνήθηκαν ποτέ.
Η τελευταία φορά που του εξομολογήθηκα ήταν λίγο πριν τον θάνατό του (10 μέρες). Εκείνη τη φορά, ως συνήθως, με πήγε στο δωμάτιο του πατέρα Γρηγορίου από τον πατέρα Νικολάι, τον γιο του. Επιπλέον, δεν τον φώναξε ο μπαμπάς, αλλά ο πατέρας Γρηγόριος.
- Πατήρ Γρηγόριος. Ο πατέρας Valery έφτασε. Τον ομολογείς;
Χωρίς να του επιτρέψει να τελειώσει τη φράση του, ο πατήρ Γρηγόριος σήκωσε το χέρι του και είπε:
«Ναι». Ντύσε με, πάτερ Νικολάι.
Ο πατέρας Νικολάι τον βοήθησε να ντυθεί. Η εξομολόγηση, όπως πάντα, ήταν ευγενική, αγνή και ζεστή.
Και δύο εβδομάδες αργότερα ήρθα στην κηδεία του. Ήταν τη Φωτεινή Εβδομάδα.
Κύριε στείλε μας άλλον βοσκό στα ορφανά πρόβατα που θα μας οδηγήσει στην αιώνια αιωνιότητα.
Πατήρ Valery Yushkov
Uren, περιοχή Νίζνι Νόβγκοροντ
Η εξομολόγηση ήταν ευγενική...
Η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα Γρηγόριο ήταν στα 14 μου, όταν ήρθε ο πατέρας μου (ιερέας) να του εξομολογηθεί. Ακόμα και τότε φάνηκαν μέσα του τα χαρακτηριστικά ενός ασκητή ιερέα. Από τα λόγια του γονιού μου, του πατέρα Μιχαήλ, άκουσα για αυτόν ως άνθρωπο του Θεού, οραματιστή. Και αυτό έγινε το 1976.
Η δεύτερη συνάντηση έγινε τον χειμώνα του 1992. Στη συνέχεια υπηρέτησα ως εξάγωνος στην ενορία του αδελφού μου, του πατέρα Λεβ, στο χωριό. Άνυδρος. Αργά το βράδυ, γύρω στις 10, ο πατέρας Νικολάι και η μητέρα Ταΐσια έφτασαν στο σπίτι του πατέρα Λεβ και συμβουλεύτηκαν για την κατασκευή της εκκλησίας τους στο Γνίλιτσι. Είπαν ότι ο πατέρας Γρηγόριος είχε έρθει μαζί τους και ήταν στην εκκλησία. Όλοι σπεύσαμε να μας ευλογήσει. Όταν ήρθα για την ευλογία, μια γυναίκα είπε:
«Πάτερ Γρηγόριο, παράγγειλε να τον χειροτονήσουν ιερέα».
Ο π. Γρηγόριος δεν απάντησε αμέσως σε αυτό. Όταν έφυγαν όλοι, με κάθισε στον πάγκο δίπλα του και, χτυπώντας με στον ώμο, είπε:
«Τράβα, τράβα, τράβηξα κι εγώ».
Και κάτι ακόμα για αυτό:
- Θα φύγει ο πατέρας σου, μετά θα υπηρετήσεις.
Και πράγματι, αμέσως μετά, ο πατέρας μου έκανε την τελευταία λειτουργία το Σάββατο της Μητέρας και λιγότερο από έξι μήνες αργότερα (11 Ιουλίου 1993) χειροτονήθηκα διάκονος.
Η πρώτη μου εξομολόγηση ήταν με τον πατέρα Γρηγόριο το καλοκαίρι του 1992, όταν με επιμονή του αδελφού μου πήγα να του εξομολογηθώ. Με χαιρέτησαν θερμά, απλά. Αφού μου έδωσε λίγο τσάι, ο πατέρας Γρηγόριος δέχτηκε αμέσως να με εξομολογηθεί. Πήγαμε σε άλλο δωμάτιο. Όταν ο π. Γρηγόριος διάβασε τις προσευχές, το πνεύμα μου άλλαξε, μεταμελήθηκε και εσωτερικά προετοιμαζόμουν για μετάνοια. Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, και δεν θα έπρεπε να είναι. Μετά από αυτό, έχοντας ήδη γίνει ιερέας, προσπάθησα κάθε Σαρακοστή να έρθω στον πατέρα Γρηγόριο για εξομολόγηση και δεν μου αρνήθηκαν ποτέ.
Η τελευταία φορά που του εξομολογήθηκα ήταν λίγο πριν τον θάνατό του (10 μέρες). Εκείνη τη φορά, ως συνήθως, με πήγε στο δωμάτιο του πατέρα Γρηγορίου από τον πατέρα Νικολάι, τον γιο του. Επιπλέον, δεν τον φώναξε ο μπαμπάς, αλλά ο πατέρας Γρηγόριος.
- Πατήρ Γρηγόριος. Ο πατέρας Valery έφτασε. Τον ομολογείς;
Χωρίς να του επιτρέψει να τελειώσει τη φράση του, ο πατήρ Γρηγόριος σήκωσε το χέρι του και είπε:
«Ναι». Ντύσε με, πάτερ Νικολάι.
Ο πατέρας Νικολάι τον βοήθησε να ντυθεί. Η εξομολόγηση, όπως πάντα, ήταν ευγενική, αγνή και ζεστή.
Και δύο εβδομάδες αργότερα ήρθα στην κηδεία του. Ήταν τη Φωτεινή Εβδομάδα.
Κύριε στείλε μας άλλον βοσκό στα ορφανά πρόβατα που θα μας οδηγήσει στην αιώνια αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου