6 Φεβρουαρίου - Πριν από 108 χρόνια, η μεγάλη πονεμένη, πρεσβυτέρα Μαρία Ταμπόβσκαγια (Τσέρνοβα) απεβίωσε στον Κύριο /06/14/1842 - 02/06/1916/

 

6 Φεβρουαρίου - Πριν από 108 χρόνια, η μεγάλη πονεμένη, πρεσβυτέρα Μαρία Ταμπόβσκαγια (Τσέρνοβα) απεβίωσε στον Κύριο /06/14/1842 - 02/06/1916/

Γεννήθηκε στην πόλη Kerensk της επαρχίας Penza. Σε ηλικία 12 ετών έχασε τους γονείς της και αναγκάστηκε να ζήσει με μια οικογένεια μακρινών συγγενών. Σε ηλικία 19 ετών Η Μαρία παντρεύτηκε. Στα 25 τγς, μετά τη γέννηση του τέταρτου παιδιού μου, άρχισε να αρρωσταίνει πολύ.

Λίγο μετά από αυτό, ξαφνικά χτυπήθηκε από οξύ πόνο και έχασε τις αισθήσεις της. Ξύπνησε δύο ώρες αργότερα σε ένα κρεβάτι από το οποίο δεν σηκώθηκε ποτέ ξανά.

Οι γιατροί της περιοχής και της Μόσχας δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον ασθενή.
Οι κακοτυχίες στοίχειωσαν τον πάσχοντα: τα πρώτα χρόνια της ασθένειας, τα παιδιά της Μαρίας πέθαναν και σύντομα έχασε το σπίτι της.

Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας ξέσπασε φωτιά, η Μαρία επέζησε από θαύμα. Όταν η φωτιά ήταν ήδη κοντά, τέσσερις νεαροί άνδρες έτρεξαν μέσα, σήκωσαν το φορείο και μετέφεραν τον ασθενή έξω από το φλεγόμενο σπίτι. Η Μαρία πέρασε τη νύχτα στο ύπαιθρο και αργότερα αυτή και η νταντά της έπρεπε να στριμώξουν σε ένα ερειπωμένο λουτρό.

Το 1875, η Maria Fedorovna εγκαταστάθηκε στο Tambov. Ο Κύριος δεν εγκατέλειψε την εκλεκτή του· ιερείς την επισκέφτηκαν. Μια μέρα ήρθε κοντά της ο οξυδερκής ιερέας Pyotr Ossianov /+1899/, μπαίνοντας στο δωμάτιο και αναφώνησε: «Τι ευτυχισμένη! Πόσο χαρούμενη! Αυτή είναι κάποιος που πρέπει να ζηλέψει, και δεν υπάρχει κανένας που δεν θα τη ζήλευε».

Από τα απομνημονεύματα της Γερόντισσας Μαρίας: «Και με παρόμοια επιφωνήματα διέκοψε πολλές φορές την προσευχή που γινόταν στο δωμάτιό μου. Τα λόγια του μου φάνηκαν προσβλητικά και σκέφτηκα: «Ναι, πατέρα, είναι καλό να το λες, αν προσπαθούσες να ζήσεις όλα όσα υπέφερα, δεν θα έλεγες ότι αυτό είναι ευτυχία».

Γυρνώντας προς εμένα, ο ιερέας, σαν να απαντούσε σε αυτές τις σκέψεις, είπε: «Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν ήσουν υγιής και τώρα ευτυχισμένη, πρέπει να κάνεις υπομονή, θα έρθει η ώρα, θα σου δοθεί άρωμα, και θα πεθάνετε."

Μια μέρα στο όνειρό της ονειρεύτηκε δύο κορίτσια με λευκά ρούχα. Της έφεραν ένα πουκάμισο σε ένα δίσκο - «υπέροχο, πλούσια και όμορφα κεντημένο με χρυσό και πολύτιμους λίθους». Την ίδια στιγμή είπαν: «Πάρε αυτό - είναι δικό σου. και αυτό το ρούχο δεν δίνεται δωρεάν, αλλά μόνο για μεγάλα βάσανα, αλλά πρέπει να υποφέρεις πολύ για ολόκληρη την οικογένειά σου και για πολλούς, πολλούς άλλους».

Η Γερόντισσα Μαρία είχε την τιμή να δει τον μεγάλο ποιμένα πατέρα Ιωάννη της Κρονστάνδης, βλέποντας τη Μαρία κατάκοιτη, είπε: «Ευτυχισμένος δούλε του Θεού, σε ζηλεύω».

Αγνοώντας το αίτημα για θεραπεία, άρχισε να της λέει για τη ζωή του επόμενου αιώνα και την ανταμοιβή που ετοιμάστηκε εκεί για λύπη και υπομονή. Αφού προσευχήθηκε στο κρεβάτι του ασθενούς, ο πατέρας Ιωάννης, απευθυνόμενος στους πιστούς που γέμισαν το δωμάτιο της Μαρίας Φεοντόροβνα, είπε: «Εδώ, Ορθόδοξε, μάθε ταπείνωση και υπομονή».

Ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος (Επιφάνεια), ο Μητροπολίτης Κύριλλος (Σμιρνόφ) /+20/11/1937/ και πολλοί άλλοι επίσκοποι επισκέφθηκαν τη Μαρία Φεοντόροβνα. Τον Απρίλιο του 1915, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Tambov, η Μεγάλη Δούκισσα Elizaveta Feodorovna επισκέφτηκε την άρρωστη γυναίκα.

Η Vladyka Kirill διέταξε προσωπικά να εγκατασταθεί ένα τηλέφωνο στο σπίτι της, ώστε οι ανάπηροι να μπορούν να ακούν τηλεφωνικά τις θείες λειτουργίες από τρεις εκκλησίες: την Εκκλησία του Σταυρού, τη Μονή Καζάν και τον Καθεδρικό Ναό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος τέλεσε πολλές φορές το μυστήριο του Ευχελαίου στο σπίτι της ταλαίπωρης Μαρίας, σε συνυπηρέτηση 6 αρχιερέων και ιερέων, κληρικών, παρουσία του επισκόπου Ζινόβιου και στενών θαυμαστών. Αμέσως μετά την πρώτη Πασχαλινή Λειτουργία, ήρθε στη γερόντισσα για να παραδώσει τα Ιερά Μυστήρια στην άρρωστη.

Με τα χρόνια ήρθε η ταπείνωση· η Μαρία, βρήκε παρηγοριά στην προσευχή, υπέμεινε με θάρρος την ασθένεια. Το συνεχές πέρασμα των νεφρών και των χολόλιθων της προκαλούσε αφόρητο πόνο, γιατί οι πέτρες έμοιαζαν με μάλλον χοντρή άμμο, στριμωγμένη με κοφτερές βελόνες.

Από το ξαπλωμένο ακίνητο, άρχισαν να εμφανίζονται βαθιές πληγές, οι οποίες δεν ανταποκρίθηκαν σε καμία θεραπεία, παρά την πιο προσεκτική στάση του γιατρού και τη φροντίδα, εμφανίστηκαν σκουλήκια στις μη επουλωτικές πληγές, κυριολεκτικά τα έβγαλε.

Ο πάσχων είπε: «Αυτό πρέπει να συνεχιστεί, ας είναι, είναι ευχαρίστως ο Θεός να σταματήσει αυτό το βάσανο, ο Κύριος θα δείξει τα μέσα για αυτό».

Ήρθε η ώρα και ένας από τους επισκέπτες της ηλικιωμένης γυναίκας τη συμβούλεψε να αλείψει τις πληγές με ένα μείγμα απλών ιατρικών προϊόντων. Σύντομα τα σκουλήκια εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος και οι πληγές επουλώθηκαν.

Η πάσχουσα έτρωγε πολύ λίγο και σε περιόδους έξαρσης της νόσου αναγκαζόταν να αρνηθεί τελείως το φαγητό.

Η γερόντισσα Μαρία, για τη μεγάλη της ταπείνωση και την υπομονή της, έλαβε σύντομα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: διορατικότητα, θεραπεία και το χάρισμα της παρηγοριάς. (Σύμφωνα με ιστορίες συγχρόνων, η οξυδερκής ηλικιωμένη κυρία προέβλεψε την ανακάλυψη των λειψάνων του Αγίου Πιτιρίμ του Ταμπόφ και την επίσκεψη του Κυρίαρχου Αυτοκράτορα του Ταμπόφ με την οικογένεια Αυγούστου.) Η πρεσβυτέρα Μαρία είπε: «Τα πάντα έχουν αφαιρεθεί από εμένα, αλλά δεν παραπονιέμαι, ευχαριστώ τον Θεό».

«Εδώ είμαι, μόνη  και κλινήρης για 47 χρόνια, αλλά, ξαναζώντας αυτά τα θλιβερά χρόνια στη μνήμη μου και σκεπτόμενη όλα όσα συνέβησαν, πείστηκα ότι όλα δημιουργήθηκαν από τον Θεό για τη σωτηρία μας και ακόμη και την ευημερία μας στη γη. Θεέ μου, είσαι μεγάλος. Όλα τα πράγματα είναι δυνατά για Αυτόν. Και μερικές φορές δεν θέλουμε να ανεχτούμε το λιγότερο. Άλλωστε, έχουμε δύο ζωές, και ο Θεός φροντίζει να μας δώσει κάτι και εδώ, και θα υπήρχε κάτι να εμφανιστούμε».

«Θεέ μου, οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να μουρμουρίζουν και να παραπονιούνται για τον Θεό, και όμως τι τεράστια οφέλη απολαμβάνουν. Μπορούν να περπατήσουν, να καθίσουν, να δουν τον ουρανό, τη φύση, να αναπνεύσουν καθαρό αέρα».

Κάθε χρόνο ο αριθμός των πασχόντων που επισκέπτονταν υξανόταν συνεχώς. Σύμφωνα με τη μαρτυρία των συγχρόνων της, αυτή, όπως και η ίδια η μητέρα της, δέχτηκε τους πάντες με ζεστασιά και αγάπη· με τις προσευχές της, ο Κύριος έδωσε στους πιστούς αυτό που ζητούσαν.

Μέχρι το τέλος της ζωής της θυμόταν από καρδιάς περίπου 2.500 ονόματα ζωντανών και θανόντων καθημερινά. Η καταπληκτική ανάμνηση της Γερόντισσας εξέπληξε τους πιστούς· ήξερε τα ονόματα όχι μόνο όλων των ανθρώπων που την είχαν επισκεφτεί ποτέ, αλλά και όλων των συγγενών τους για τους οποίους της ζητήθηκε να προσευχηθεί.

Η Πρεσβυτέρα Μαρία δίδαξε τους λιποθυμούς: «Μην τολμήσεις να χάσεις την καρδιά σου, ηρέμησε και ο Θεός θα είναι η βοήθειά σου». Συχνά έλεγε: «Η νίκη είναι στην πίστη!»

Μια μέρα, μια νεαρή γυναίκα, που άφησε ο άντρας της, ήρθε να επισκεφτεί τον πάσχοντα και από απελπισία αποφάσισε να πεθάνει οικειοθελώς. Αφού άκουσε τη γυναίκα που έκλαιγε, η Γερόντισσα Μαρία είπε: «Σκέψου τι λες και κοίτα με. Γιατί δεν είχα δοκιμασίες και μια οδυνηρή κατάσταση; Γιατί δεν σκέφτηκα τι αποφάσισες να κάνεις; Όταν έχασα την ελπίδα για θεραπεία, όταν μερικές φορές ήμουν ήδη εξαντλημένη, δεν είχα πλέον παιδιά, αλλά εσύ έχεις μια κόρη - ο στόχος της ζωής σου».

Αφού προσευχήθηκε, πρόσθεσε: «Και μετά θα σου το πω αυτό, ηρέμησε, πήγαινε σπίτι, όλα θα πάνε καλά, ο άντρας σου θα επιστρέψει και θα με ευχαριστήσεις μόνο». Ο ήρεμος επισκέπτης έφυγε και σύντομα η ηλικιωμένη γυναίκα έλαβε ένα γράμμα ευγνωμοσύνης από αυτήν. Με τις προσευχές της δίκαιης γυναίκας, ο μετανοημένος σύζυγος επέστρεψε στην οικογένεια.

Πριν από το θάνατό της, τα βάσανα της Γερόντισσας εντάθηκαν. Ξεκινώντας στις 12 Ιανουαρίου 1916, ο πόνος έγινε συνεχής. Τα ρίγη, συνοδευόμενα από σπασμωδικό τίναγμα όλου του σώματος, αντικαταστάθηκαν από πυρετό. Η φωνή εξαφανίστηκε και η ασθενής μετά βίας μπορούσε να εκφραστεί ψιθυριστά.

Από έντονους πόνους, μερικές φορές γκρίνιαζε για ώρες. Η ταλαίπωρος αντλούσε δύναμη από το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Με τη χάρη του Θεού η Γερόντισσα Μαρία ελάμβανε τη Θεία Κοινωνία του Χριστού κάθε εβδομάδα. Τις τελευταίες ημέρες, ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος και ο Επίσκοπος Ζινόβι την επισκέπτονταν ιδιαίτερα συχνά.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1916, η ηγουμένη του Μοναστηρίου της Αναλήψεως, Μητέρα Αιμιλία, ήταν όλη μέρα μαζί με τον γέροντα, στην αγκαλιά του οποίου, κάνοντας σχεδόν συνεχώς το σημείο του σταυρού, πέθανε στις 7:45 το απόγευμα.

Στις 10 Φεβρουαρίου, η νεκρώσιμος ακολουθία της εκλιπούσας Γερόντισσας τελέστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Κύριλλο (Σμιρνόφ) σε συνλειτουργία πλειάδας κληρικών. Πριν από την νεκρώσιμη ακολουθία, ο επίσκοπος είπε μια λέξη για εκείνη την «πραότητα, υποταγή στη μοίρα, αγάπη για τον πλησίον», την οποία διέθετε εξ ολοκλήρου ο αποθανών δούλος του Θεού Μαρία.

Μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία, η νεκρώσιμη ακολουθία, με επικεφαλής τον ίδιο τον Άγιο Κύριλλο, έφτασε στο μοναστήρι του Καζάν, όπου ετάφη η Μαρία Φεοντόροβνα.

Ο τάφος του πάσχοντος στο μοναστήρι του Καζάν της πόλης Ταμπόφ τιμούνταν από τους Ορθόδοξους κατοίκους για αρκετά χρόνια, αλλά τη δεκαετία του '20 η νεκρόπολη του μοναστηριού καταστράφηκε...