«Ὅταν τό στρατόπεδο ἀπελευθερώθηκε καί
οἱ πύλες ἄνοιξαν, ἡ Golda παρέλυσε ἀπό τήν ὀργή
καί τήν πικρία. Ἀλλά δέν ἤθελε να περάση τό ὑπόλοιπο τῆς πολύτιμης ζωῆς της μέσα στό μίσος. "Σάν
τό Hitler", εἶπε. “Αν χρησιμοποιοῦσα τή ζωή μου,
πού μοῦ χαρίστηκε τήν τελευταία στιγμή* [ὑπ.: Δέν
χωροῦσε στό θάλαμο ἀερίων, τήν ἔβγαλαν ἔξω καί,
ἐπειδή τό ὄνομά της ἦταν ἤδη στόν κατάλογο τῶν
πρός ἐκτέλεσι, δέν τήν ξανακάλεσαν καί ἐπέζησε.]
γιά νά δρέψω τούς καρπούς τοῦ μίσους, δὲν θὰ
ἤμουν διαφορετική ἀπό ἐκεῖνον. Θά ἤμουν ἕνα ἀκόμα
θύμα πού ἐξαπλώνει και πολλαπλασιάζει τό μίσος.
Ὁ μόνος τρόπος γιά νά βροῦμε γαλήνη εἶναι νά ἀφήσουμε το παρελθόν στο παρελθόν"»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου