ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΡΗΜΙΤΙΣΣΑΣ ΘΕΟΔΏΡΑΣ
Σήμερα, η ερημίτη Teodora θα μας υποδεχόταν στο ησυχαστήριο της στην κορυφή του Giumalău, απολαμβάνοντας μαζί τον καφέ ενός ερημίτη και μια πρεσκούρα, παρουσία ενός υπέροχου χειμωνιάτικου τοπίου.
Η ερημίτη Θεοδώρα, εμφανίστηκε σε έναν άτυπο χώρο, σε σχέση με τους στόχους του σύγχρονου κόσμου, όπου το ψέμα είναι στο επίπεδο της αρετής και η διάκριση καλυμμένη με λάσπη, η ίδια ήταν φορέας ασυνήθιστων πρακτικών, που αιχμαλώτισαν τις καρδιές των χριστιανών. Το ερημητήριο στην κορυφή του Giumalău είχε γίνει θρυλικός, λειτουργώντας με το πρότυπο των παλιών σπιτιών, που παρέπεμπαν στις πρώτες γραφές στον κόσμο, τις ταμπλέτες από το Tartary. Ταυτόχρονα, η μητέρα ανέδειξε έναν άλλο τρόπο ζωής, απλό και εύκολο, όπου το να πεις σήμαινε να κάνεις πραγματικά και όπου όλα γίνονταν κάτω από τη σκιά της αγάπης και σε απαλό φως. Η απλή αλλά σκληρή ζωή, ο μυστικιστικός ασκητισμός είχε κάνει τη μάνα δυνατή αλλά όμορφη, δυνατή γυναίκα, με ιδιαίτερη πραότητα και ευγένεια, αλλά και με ωραίο πνευματικό χιούμορ «Ο περήφανος αδελφός μας είναι πιο ταπεινός!». Στη μικρή της αυλή όλα ήταν καταπράσινα, το νερό της πηγής μουρμούρισε την αλήθεια, η αρκούδα έφαγε μέλι και τα πουλιά τραγουδούσαν και έπαιζαν, μια εικόνα μιας αληθινής ιστορίας. Μόλις πατήσατε το πόδι σας στο περίβλημα, μπήκατε εν αγνοία σας σε μια άλλη διάσταση του χώρου και του χρόνου. Ερωτεύτηκες αμέσως την ιστορία και τη μητέρα. Ήρθες με το χέρι γεμάτο και έφυγες με το χέρι γεμάτο, αλλά με μια ψυχή άδεια από αμαρτίες, τα πήρε πάνω της η μάνα.
Πατήρ Ιωάννης Ντασι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου