Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Αἰμιλιανός: «Ένας δικός μας μοναχός, πού ἐκοιμήθη ἐδῶ καί λίγα χρόνια, ὁ γερο- Ἀρσένιος, ὁ εὐλογημένος, οὔτε νά κοιμηθῆ δέν ἤθελε, ἀλλά κρεμόταν ἀπό κάτι σχοινιά κρεμαστῆρες- καί προσευχόταν ἀκουμπώντας σέ ἕνα ξύλο γιά νά προσεύχεται ἀδιαλείπτως, ὅπως καί πάμπολλοι μοναχοί ἔκαναν. Ὅταν προσευχόταν καί ἔκανε μετά κτυποῦσε τό κεφάλι του στο πάτωμα. Ἔλεγε·
"Εἶμαι ἁμαρτωλός καί δέν θά ἀκούη τήν προσευχή μου ὁ Θεός· νά ἀκούη τουλάχιστον τά κτυπήματα τῆς κεφαλῆς μου. Ἡ ἁμαρτία μου εἶναι τόση, πού δέν βγαίνει ἡ εὐχή ἀπό τό λαρύγγι μου". Καί εἶχε μιά χαρά! Συνεχῶς προσευχόταν. Να βλέπατε τό πρόσωπό του!
Αν βλέπατε πῶς κοιμήθηκε θα λέγατε
"Αλήθεια, μακάριος ὁ θάνατος ἑνός ὁσίου" »
Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. Θησαυρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου