Κάποτε στο Σουχούμι γνώρισα έναν νεαρό άνδρα από το Σβανέτι. Ήρθε εδώ για να σπουδάσει. Ο πατέρας του ήταν δασοφύλακας στο λεγόμενο Μικρό Σβανέτι, στο χωριό Λάτι. Είπε ότι οι μοναχοί έζησαν εκεί για πολλά χρόνια και μετά πήγαν κάπου. Ο πατέρας του τού μίλησε για τον Ιερομόναχο Άβελ, έναν άνθρωπο αγίας ζωής. Οι Σβάνοι τον σεβόντουσαν και τον έκρυβαν από τις αρχές σε περιόδους διωγμού. Αλλά μερικοί κακοί άνθρωποι επιτέθηκαν στον πατέρα Άβελ και τον έδειραν τόσο άσχημα που αρρώστησε και πέθανε. Οι κάτοικοι της περιοχής τον ζήτησαν να κατονομάσει όσους τον είχαν τραυματίσει, αλλά εκείνος αρνήθηκε και είπε ότι τους συγχωρεί. Ο νεαρός είπε ότι όταν οι μοναχοί ζούσαν στο δάσος, αυτός και ο πατέρας του, και μερικές φορές μόνοι, ερχόντουσαν σε αυτούς, και τότε υπήρχε χαρά στην καρδιά του, και όταν οι μοναχοί έφευγαν, αυτή η χαρά «έφευγε» μαζί τους.
Έχω δει πολλούς ανιδιοτελείς ανθρώπους στον κόσμο. Έχω δει πρεσβύτερους να ζουν σε μοναστήρια και να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας προσευχόμενοι. Αλλά οι ερημίτες έχουν μια ιδιαίτερη χάρη, σαν να κουβαλούν τη σιωπή της ερήμου στην καρδιά τους, σαν να λάμπει στα πρόσωπά τους μια αντανάκλαση μελλοντικής μεταμόρφωσης. Και τώρα μου φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο ευτυχισμένοι στη γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου