Μια οικογένεια έρχεται από μακριά στο Σφίντουλ Μασλού για να μας επισκεφτεί, με ένα 8χρονο παιδί με αυτισμό. Το παιδί χάνεται στον δικό του κόσμο, κοιτάζοντας πάντα κάπου ψηλά. Δεν θέλει ή δεν μπορεί να μιλήσει. Δεν μπορεί να μείνει σε ένα μέρος. Παλεύει στην αγκαλιά των γονιών του. Γκρινιάζει. Κλαίει αν τον κάνω να υποκλιθεί. Είναι πάντα νευρικός. Οι καημένοι οι γονείς τον βγάζουν έξω ξανά, και ξανά ξανά.
Στα μάτια του παιδιού υπάρχει ένας πόνος που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι ένα αυτοβασανιστήριο, ένα ηφαίστειο που δεν μπορεί να εκραγεί, ένας σιωπηλός ωκεανός πόνου.
Στο τέλος του Μυστηρίου, οι γονείς έρχονται μαζί του. Έβαλα στο κεφάλι μου το κάλυμμα της κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Του κάνω προσευχές. Δυσκολεύεται λίγο. Αλλά καταλάβετε. Του δίνω τον μεγάλο Σταυρό που κρατάει στο χέρι του. Την φιλάει.
Μετά τις αρκετά μακριές προσευχές, το παιδί ηρεμεί, με κοιτάζει απαλά.
Στα μάτια του βλέπω κατανόηση, ενσυναίσθηση και οξυδέρκεια.
Στο τέλος των προσευχών, το παιδί σηκώνεται από τα γόνατά του και με παίρνει στην αγκαλιά του. Πιέζει το μάγουλό του στο δικό μου. Με αγκαλιάζει χωρίς να με αφήνει. Χύνω δάκρυα. Το παιδί με χαϊδεύει στο μάγουλο. Ψίθυρος: μην κλαις.
Θυμάμαι τα λόγια του Σωτήρα προς τη χήρα της Ναΐν, της οποίας το παιδί είχε πεθάνει: Μην κλαις.
Η λειτουργία του ανθρώπινου πόνου τελείται σε κάθε ψυχή στην οποία το Πνεύμα του Θεού αναπνέει διακριτικότερα από τους ουρανούς.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου