Ανθρώπινος πόνος.

Ήμουν απόγευμα εφημερια.

Ήρθε με το ασθενοφόρο μια γιαγιά που έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι. 

Την ώρα που την έραβε η γιατρός, η νοσηλεύτρια της έπιασε κουβέντα, βοηθώντας παράλληλα την γιατρό και σκουπίζοντας τα αίματα από το μέτωπο.

Κάποια στιγμή η γιαγιά άρχισε να κλαιει.

Η νοσηλεύτρια την ρώτησε αν πονάει.

- Πονάω πολύ από την ημέρα που έχασα το παιδί μου...

Μείναμε να κοιταζόμαστε.

Η νοσηλεύτρια σκούπισε τα αίματα και τα δάκρυα της γιαγιάς. 

Κάποια στιγμή λίγες τρίχες στο κεφάλι εμπόδιζαν την γιατρό να κάνει τα τρία τελευταία ράμματα.

- Κοψτα τα μαλλιά κοπέλα μου, είπε η γιαγιά.

Σκέφτηκα να πω μια βλακεία για να ελαφρύνει το κλίμα.

- Όλα κι όλα γιαγιά. 

Το κούρεμα είναι 10 ευρώ παραπάνω. 

Η γιαγιά γύρισε το κεφάλι και χαμογέλασε δακρυσμένη.

Έγιναν τα τρία τελευταία ράμματα.

Κλείσαμε την πληγή.

Στο κεφάλι. 

Στην ψυχή της δεν μπορέσαμε.

Ίσως όμως έστω για ένα λεπτό να της απαλυναμε λίγο τον πόνο. 

Η γιαγιά έφυγε.

Τα ματωμένα σκεπάσματα πήγαν στα πλυντήρια.

Εμείς στο επόμενο περιστατικό.

Ας κοστολογησει κάποιος αυτήν την βάρδια.

Λάμπρος Λιάπης.