Ἀναμνήσεις τῆς Lyudmila Sergeevna ἀπό τό
Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: «Ἔφεραν ἀπ' τό πεδίο τῆς μάχης ἕνα νεαρό στρατιώτη βαρειά τραυματισμένο.
Ὁ ἀνθυπολοχαγός, πού τόν συνόδευε, μᾶς παρακαλοῦσε νά τόν κοιτάξουμε τό γρηγορότερο.
Ήταν σχεδόν παιδί, μέ ὄψι ευγενική καί χαριτωμένη, σαν κοριτσίστικη. Απαλό χνούδι κάλυπτε τά μάγουλά του. Τα μάτια του ήταν κλειστά και το πρόσωπό του σουφρωμένο ἀπό τόν πόνο.
Οἱ ἀδελφές νοσοκόμες άρχισαν νὰ τὸν ξεντύνουν προσεκτικά. Πλησίασα κι ἐγώ. Ἦταν ἀναίσθητος.
Εἶχε κτυπηθῆ καίρια στην κοιλιά -ἕνας ἄμορφος πολτός ἀπὸ αἷμα, λάσπη, διαλυμένους ιστούς και κομματιασμένες σάρκες.
Ὁ ἀρχιχειροῦργος ἀποφάνθηκε μέ μιά ματιά.
— Δεν γίνεται τίποτε. Τέλος!
Γύρισε γιά νά φύγη. Εκανα νά τόν ἀκολουθήσω,
ἀλλά τή στιγμή ἐκείνη ὁ στρατιώτης ἄνοιξε τά μάτια του καί κάρφωσε τό βλέμμα του στο δικό μου.
—Πεθαίνω, εἶπε ἀργά καί καθαρά. Σᾶς παρακαλῶ,
βγάλτε το σταυρό τόν ὁποῖο ἔχω στην πάνω δεξιά τσέπη τοῦ χιτωνίου μου. Σταυρῶστε με... Μετά ἀκουμπήστε τον στο στῆθος μου. Τό ὄνομά μου εἶναι
Ἀλέξιος. Σᾶς παρακαλῶ...
Με κοίταζε ἱκετευτικά καί πονεμένα.
Έβαλα τό χέρι μου στην τσέπη του καί βρῆκα ἕνα μικρό σταυρουδάκι. Τό πλησίασα στα χείλη του γιά νά τό φιλήση. Ύστερα τόν σταύρωσα τρεῖς φορές, ἀναφωνώντας;
Κύριε, παράλαβε τήν ψυχή τοῦ δούλου σου
της Αλεξίου! Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αμήν!
Ὁ Ἀλέξιος ἀναστέναξε βαθειά. Μάταια δοκίμασε νά κάνη τό σταυρό του. Τό ἀδύναμο χέρι του ἔπεσε βαρύ πάνω στο φορεῖο. Μπόρεσε μόνο να ψελλίση:
Κύριε, δέξου τήν ψυχή μου...
Με ξανακοίταξε.
Ὁ Θεός... Ο Θεός νά σᾶς εὐλογήση...
Αναστέναξε δυό φορές και ξεψύχησε.
Ὁ ἀνθυπολοχαγός, πού ἦταν δίπλα του, ἔβαλε
τα κλάματα.
Ὁ ἀρχιχειρούργος καί οἱ ἀδελφές κοίταζαν ταραγμένοι καί κατάπληκτοι τό νεκρό αγόρι μέ τήν τόση πίστι καί τήν τόση χάρι»
Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ. Θησαυρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου