Μοναχή Αγγελίνα
Στην έρημο ζούσε μια μοναχή που ονομαζόταν Αγγελίνα, Μορδοβίνα στην καταγωγή. Διακρινόταν για την πράο φύση της και την εξαιρετική καλοσύνη της. Ένα από τα κατορθώματά της ήταν ότι έφερνε φαγητό από την πόλη σε μερικούς αδύναμους ερημίτες και τους βοηθούσε να ετοιμάσουν καυσόξυλα. Καλωσόριζε με χαρά τους ξένους και τους επισκέπτες και μοιραζόταν όλα όσα υπήρχαν στο φτωχικό της κελί. Όντας αναλφάβητη, η Μητέρα Αγγελίνα δεν μπορούσε να διαβάσει προσευχές από βιβλία. Αυτά που ήξερε απέξω, τα πρόφερε με λάθη. Αλλά ήταν πολύ εύκολο να προσευχηθώ μαζί της, σαν με ένα παιδί που μόλις που ψελλίζει τα λόγια της προσευχής. Δεν έκρινε κανέναν. Ο Κύριος της επέτρεψε να περάσει δύσκολες δοκιμασίες. Μια μέρα, ληστές ήρθαν στο κελί της και άρχισαν να της απαιτούν χρήματα, και μετά άρχισαν να την κλωτσούν τόσο δυνατά που της έσπασαν το πλευρό. Ενώ το έλεγε αυτό, πρόσθεσε: «Τι θαύμα του Θεού! Με χτυπούν, αλλά δεν πονάει, σαν να χτυπούν ένα κούτσουρο, όχι εμένα». Τότε της συνέβη ένας άλλος πειρασμός. Ο μοναχός, που βρισκόταν σε κατάσταση πλάνης, έβαλε φωτιά στο κελί της και κάθισε με την δόκιμη του στο δάσος πίσω από τα δέντρα και παρακολουθούσε τη φωτιά, λέγοντας ότι αν ήταν ασκήτρια, τότε δεν έπρεπε να έχει τίποτα. Η Αγγελίνα δεν παραπονέθηκε για αυτή τη δοκιμασία, αλλά μόνο μετάνιωσε που οι εικόνες της κάηκαν στη φωτιά. Μόλις έμαθε αυτό, ο επίσκοπος του Σουχούμι εξοργίστηκε και είπε σε ένα κήρυγμα ότι το κάψιμο ενός μοναστηριακού κελιού είναι το ίδιο αμάρτημα με το κάψιμο μιας εκκλησίας.
Θυμάμαι την πρώτη μου συνάντηση με την μοναχή Αγγελίνα στην έρημο. Είχα κρυολόγημα και μετά βίας μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Μου μίλησε σαν να γνωριζόμασταν πολλά χρόνια και τώρα ξαφνικά να είχαμε συναντηθεί. Η Μητέρα Αγγελίνα μου πρότεινε να εγκατασταθώ σε ένα άδειο κελί και υποσχέθηκε να μου φέρει φαγητό και όλα τα απαραίτητα για τη ζωή, ώστε να μην επιβαρύνομαι με ανησυχίες που αποσπούν την προσοχή ενός ατόμου από την προσευχή. Στην εμφάνισή της, στον τόνο της φωνής της, στο βλέμμα της υπήρχε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ιερή απλότητα. Την ευχαρίστησα και συνέχισα με τους συντρόφους μου, και μου είπε: «Έλα εδώ όποτε θέλεις· θα υπάρχει ένα κελί για σένα, και αν όχι, τότε θα το χτίσουμε όλοι μαζί».
Η εικόνα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου. Χειμώνας. Ο ουρανός είναι καλυμμένος με ένα γαλακτώδες πέπλο. Τα δέντρα είναι θαμμένα στο χιόνι, μοιάζουν με τεράστια λουλούδια με ένα στέμμα από λευκά πέταλα. Σιωπή. Ακούγεται το τρίξιμο του χιονιού κάτω από τα πόδια. Αν αγγίξεις κατά λάθος ένα κλαδί, το χιόνι πέφτει από τα δέντρα σαν λευκή βροχή. Το χιόνι καίει το πρόσωπο σαν φωτιά. Η ψυχή νιώθει την ιδιαίτερη ομορφιά του λευκού ως σύμβολο αιωνιότητας και απέραντου χώρου, ως σύμβολο πνευματικής καθαρότητας και σιωπής, και φαίνεται ότι το λευκό είναι το πιο όμορφο και βαθύ από όλα τα χρώματα. Η μοναχή Αγγελίνα στέκεται στο μονοπάτι, μας υποκλίνεται και μας ακολουθεί με το βλέμμα της. Μου φαίνεται σαν την κυρία του δάσους, που βγήκε από τον πύργο της για να αποχαιρετήσει τους καλεσμένους της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου