13 Φεβρουαρίου - Πριν από 51 χρόνια, ο Ιερομόναχος Στέφανος (Ιγνατένκο) πέθανε στον Κύριο /25/10/1886 -02/13/1973/ .
Ο Πρεσβύτερος μονάχος πατέρας Στέφανος είχε πολλά πνευματικά χαρίσματα: το δώρο της προφητείας και των θαυμάτων. Όσοι ήρθαν κοντά του παρηγορήθηκαν και πάντα λάμβαναν πνευματική βοήθεια, υποστήριξη και χρήσιμες συμβουλές.
Όσοι αμέλησαν τη συμβουλή και την ευλογία του γέροντα αργότερα το μετάνιωσαν πολύ και όσοι τους ακολουθούσαν τον ευγνωμονούσαν σε όλη τους τη ζωή.
Γεννήθηκε στο χωριό Voznesenskoye, στο Terek Cossack Army. Σπούδασε σε δημοτικό σχολείο.
Μας δίδαξαν έτσι, θυμάται αργότερα ο ιερέας, πρώτα μας οδήγησαν στο όρθρο και μετά στο πρωινό, και στο πρωινό μας διάβαζαν τους βίους των αγίων. Και δύο ζωές συγκεκριμένα βυθίστηκαν στην καρδιά μου, αυτές του Αγίου Αλέξη, του Ανθρώπου του Θεού, και του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Και η καρδιά μου έκαιγε από αγάπη για τον μοναχισμό.
Ο δεκαεπτάχρονος νέος, ήταν από μικρός ερωτευμένος με τον μοναχισμό, μετά τον θάνατο της μητέρας του, μαζί με τον γέροντα, μετέβη στο Άγιο Όρος.
Σύντομα δεν άντεξε τις ασυνήθιστες κλιματολογικές συνθήκες, αρρώστησε βαριά από ελονοσία και, με τη συμβουλή των Αθωνιτών γερόντων, επέστρεψε στη Ρωσία.
Όταν ιδρύθηκε η Κοίμηση της Β' Αγιορείτικης Μονής στο όρος Beshtau κοντά στο Pyatigorsk, μπήκε σε αυτήν ως αρχάριος. Το 1916 χειροτονήθηκε ιερομόναχος.
Οι Μπογκομολέττες έλκονταν στο μοναστήρι από την αυστηρή προσευχητική συγκέντρωση των αδελφών, την αυστηρή εκπλήρωση του αρχαίου καταστατικού του Άθω και τη σοβαρή υπηρεσία.
Οι καθημερινές λειτουργίες ξεκινούσαν στις τέσσερις το βράδυ. Η καμπάνα του μοναστηριού ήχησε καλώντας σε προσευχή. Μετά την ένατη ώρα τελέστηκε Εσπερινός και στη συνέχεια παρατέθηκε δείπνο. Μετά το δείπνο, οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν για το Compline και άκουσαν τους κανόνες του Σωτήρα, της Μητέρας του Θεού και του Φύλακα Αγγέλου. Αφού άκουσαν τον γενικό κανόνα, τις απογευματινές προσευχές, ζητώντας ευλογία από τον ηγούμενο, ξεκουράζονταν.
Μετά από μια σύντομη ανάπαυση, στις μισή τα μεσάνυχτα το ξυπνητήρι σήκωσε τους μοναχούς για το Μεσονυκτικό Γραφείο και ακολούθησε ο Όρθιος με την πρώτη ώρα και τις γενικές πρωινές προσευχές. Μετά την ανάγνωση του πρώτου καθίσματος στο Μάτινς προσφέρθηκε η πρώτη διδασκαλία και μετα τον πρώτο κανόνα το δεύτερο. Στο τέλος του ένατου κανόνα κανόνα καθιερώθηκε ο ασπασμός των εικόνων.
Αμέσως μετά την ανάγνωση της πρώτης ώρας διαβάστηκε ο κανόνας για όσους ετοιμάζονταν για Θεία Κοινωνία. Η Θεία Λειτουργία άρχισε στις επτά το πρωί. Πριν την ανάγνωση των ωρών επιδόθηκαν Ακαθίστοι ύμνοι.
Η ίδια η τοποθεσία της Β' Αγιορείτικης Μονής, ψηλά ανάμεσα στους τρεις ορεινούς κόμβους του όρους Beshtau, στην άκρη ενός πυκνού δάσους, όχι μακριά από μια πηγή με κρυστάλλινο παγωμένο νερό, συντόνιζε την ψυχή σε προσευχητική περισυλλογή.
Ζήτησε άδεια από τον ηγούμενο και αφού έλαβε την ευλογία, έζησε για πολύ καιρό με τους ασκητές στις ερήμους των βουνών. Ο πατέρας Στέφανος ήταν κοντά στη σιωπηλή, ομαλή, προσευχητική ζωή τους, την ηρεμία τους να έκαιγε προς τον Θεό. Κυρίως με συνεπήρε η απλότητά τους, που άθελά τους μεταδόθηκε στον συνομιλητή.
Ο πατέρας Στέφανος, παρά τη μικρή του μόρφωση, είχε ένα εκπληκτικό λογικό χάρισμα. Εκείνα τα χρόνια, τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας, ο Καύκασος πλημμύρισε από πολλούς εκπροσώπους της ελεύθερα σκεπτόμενης διανόησης: υπήρχαν σεχταριστές, Τολστογιάνοι, θεοσοφιστές και απλώς αναζητητές της αλήθειας που την έχασαν σπάζοντας τους δεσμούς με την Ορθόδοξη Εκκλησία. .
Και αυτοί οι «συνερωτητές αυτού του κόσμου», μερικοί από τους οποίους σπούδασαν στη Σορβόννη, που ήξεραν πέντε γλώσσες, έσκυψαν το κεφάλι τους μπροστά στον απλό, αμαθή μοναχό, αφήνοντας όλη τους τη σοφία στα πόδια του.
Μετά την επανάσταση, κατά το ανακαινιστικό σχίσμα, η Β' Αγιορείτικη Μονή στάθηκε δυνατή. Τις Εορτές συγκεντρώνονταν ενορίτες από γειτονικά χωριά για ακολουθίες.
Το 1926, το μοναστήρι έκλεισε και οι αδελφοί πήγαν στα βουνά, κρυμμένοι στις απομακρυσμένες ορεινές ερήμους Pskhu και Tsebelda.
Αυτή η προσπάθεια στήριξης του φωτός της μοναστικής ζωής στον Καύκασο δεν κράτησε πολύ. Το 1930, τα στρατεύματα του NKVD που έφτασαν, έδιωξαν τους μοναχούς από τα κελιά τους και τους οδήγησαν με μαστίγια κατά μήκος ενός ορεινού δρόμου προς το Σουχούμ και πιο πέρα στην Τίφλις.
Εκεί τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδο εργασίας, από το οποίο δεν υπήρχε ελπίδα απελευθέρωσης. Όμως ο Κύριος δεν εγκατέλειψε τον πατέρα Στέφανο και του έδωσε δύναμη να επιβιώσει από τα χρόνια της κατασκήνωσης.
Παντού ο ιερέας, που ζούσε πολύ σεμνά, βοηθούσε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του τους άπορους περιπλανώμενους και μοναχούς που κρύβονταν από την καταστολή. Μη έχοντας τίποτα ο ίδιος και κρυβόμενος από τις αρχές, τους έδινε συχνά την τελευταία του δεκάρα, το τελευταίο του ψωμί...
Μετά το 1943, έγινε κάποια προσωρινή χαλάρωση της εκκλησίας και ο Αρχιεπίσκοπος Σταυρούπολης και Μπακού Αντώνιος (Ρομανόφσκι) δέχτηκε τον πατέρα Στέφανο και τον ανέθεσε στους κληρικούς της μητρόπολης Σταυρούπολης.
Ο Vladyka, που ο ίδιος πέρασε από στρατόπεδα και εξορία, προσπάθησε με κάθε δυνατό τρόπο να προστατεύσει τον πατέρα Στέφανο από την προσοχή των αρχών, στέλνοντάς τον σε μακρινές ενορίες και απομακρυσμένα χωριά. Ο γέροντας δεν είχε μόνιμη ενορία· ήταν περιοδεύων ιερέας, υπηρετούσε στα χωριά.
Το 1953, ο πατέρας Στέφανος απολύθηκε από το προσωπικό λόγω ασθένειας, οι ενορίτες και οι συγγενείς άρχισαν να ζητούν επίμονα από τον ιερέα να μετακομίσει στο θέρετρο Kislovodsk, το οποίο ήταν κατάλληλο για το κλίμα του.
Στο Kislovodsk, ο πατέρας Στέφανος βοήθησε να υπηρετήσει και να εξομολογηθεί στην εκκλησία στο όνομα του αγίου μεγαλομάρτυρα και θεραπευτή Παντελεήμονα. Το 1965 η εκκλησία του Παντελεήμονα έκλεισε και στη συνέχεια ανατινάχθηκε.
Τα επόμενα χρόνια, ο πατέρας Στέφαν πρόσφερε τις προσευχές του στον Θεό στο μικρό του σπίτι με ένα βυσσινόκηπο στα περίχωρα του πρώην χωριού Κισλοβόντσκ, το οποίο τότε είχε γίνει μέρος της πόλης.
Δεχόταν συνεχώς ανθρώπους που έρχονταν κοντά του για συμπαράσταση και καθοδήγηση με προσευχή. Ο π. Στέφανος είχε το χάρισμα της προφητείας και των θαυμάτων. Κανείς από αυτούς που ήρθαν κοντά του δεν έφευγε απαρηγόρητος και πάντα λάμβανε πνευματική βοήθεια και χρήσιμες συμβουλές.
Ο πράος, σιωπηλός μοναχός διακρινόταν από απλότητα, αυστηρότητα και αληθινή σεμνότητα· ποτέ δεν επέμενε στη γνώμη του και ποτέ δεν την επέβαλε σε κανέναν.
Η εξαιρετική αυτοσυγκράτηση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Ήταν επίσης εξαιρετικός χωρίς χρήματα. Θυμάμαι αυτή τη σκηνή. Ήρθε ένας μοναχός. Χωρίς να πει τίποτα, κάθισε. Ο πατέρας σταμάτησε, κοιτάχτηκαν σιωπηλοί, ο πατέρας Στέφαν άνοιξε το ντουλάπι, έβγαλε λίγο φαγητό και το έδωσε στον νεοφερμένο. Το πήρε σιωπηλά και έφυγε. Όμως ο ίδιος ο ιερέας δεν είχε τίποτα άλλο...
Ο πατέρας Στέφανος αντιμετώπισε τον θάνατό του πολύ ήρεμα: η μοναχή που τον επισκεπτόταν μερικές φορές τον έβρισκε να εξετάζει τον σταυρό που είχαν ετοιμάσει για τον τάφο του. Φαινόταν ότι ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμος να απελευθερωθεί από τους επίγειους δεσμούς για την πολυαναμενόμενη συνάντηση με τον Χριστό. Σταδιακά εξαφανίστηκε, παρηγόρησε τα πνευματικά του παιδιά, λέγοντας ότι θα πέθαινε «νωρίς, νωρίς την άνοιξη».
Λίγο πριν την αναχώρηση του ιερέα στην Αιωνιότητα, έλαβε τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού με πλήρη συνείδηση. Οι συγγενείς, προβλέποντας τον επερχόμενο θάνατο, γονάτισαν μπροστά στο κρεβάτι του αναχωρούντος γέροντα με κεριά στα χέρια και άρχισαν να προσεύχονται με κανόνα για την έκβαση της ψυχής.
Μόλις τελείωσε ο κανόνας, ο Ιερομόναχος Στέφανος άφησε την τελευταία του πνοή και καθώς εξέπνευσε, μια στρογγυλή δέσμη φωτός, διαμέτρου περίπου τριών εκατοστών, αποτελούμενη από μικρές χρυσές ακτίνες, βγήκε από το στόμα του. Το φως πέρασε πάνω από το σώμα του νεκρού και εξαφανίστηκε.
Στον κόσμο, ο ιερέας εκοιμήθη στην αιώνια ζωή στις 13 Φεβρουαρίου 1973, την παραμονή της εορτής των Εισοδίων του Κυρίου. Τάφηκε στο νεκροταφείο Sedlogorsk στο Kislovodsk στους πρόποδες του όρους Kaban.
Τον έθαψε μια τέτοια μάζα κόσμου που οι πωλητές πήδηξαν έξω από το κατάστημα και τον ρώτησαν: «Αυτός είναι ο στρατηγός που θάβεται;» Τους απάντησαν: «Ναι, στρατηγός, μόνο του Θεού!»
Πάνω από τον τάφο του έχει χτιστεί ένα κουβούκλιο, κάτω από το οποίο δεν παύει ποτέ η νεκρώσιμος δέηση για την ανάπαυση του μεγάλου προσευχητάριου, ομολογητή και ασκητή της πίστεως του 20ού αιώνα.
Οι πιστοί έρχονται συνεχώς στον γέροντα με τις ανάγκες τους και μαρτυρούν ότι τώρα η ευγενική βοήθεια του γέροντα γίνεται αισθητή με ιδιαίτερη δύναμη, για τα πολλά θαύματα που γίνονται με τις προσευχές του πατέρα Στεφάνου.
Η επιτροπή για την αγιοποίηση της επισκοπής Πιατιγκόρσκ λαμβάνει επιστολές με ιστορίες για την προσευχητική βοήθεια του πατέρα Στέφανου τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά τον ευλογημένο θάνατό του. Περιπτώσεις θαυματουργών θεραπειών, απροσδόκητες αποφυλάκιση, γέννηση πολυαναμενόμενων παιδιών. Ο ομολογητής και ασκητής της πίστεως του Χριστού μέχρι σήμερα δεν εγκαταλείπει όσους καταφεύγουν σε αυτόν για βοήθεια.
Ο Πρεσβύτερος μονάχος πατέρας Στέφανος είχε πολλά πνευματικά χαρίσματα: το δώρο της προφητείας και των θαυμάτων. Όσοι ήρθαν κοντά του παρηγορήθηκαν και πάντα λάμβαναν πνευματική βοήθεια, υποστήριξη και χρήσιμες συμβουλές.
Όσοι αμέλησαν τη συμβουλή και την ευλογία του γέροντα αργότερα το μετάνιωσαν πολύ και όσοι τους ακολουθούσαν τον ευγνωμονούσαν σε όλη τους τη ζωή.
Γεννήθηκε στο χωριό Voznesenskoye, στο Terek Cossack Army. Σπούδασε σε δημοτικό σχολείο.
Μας δίδαξαν έτσι, θυμάται αργότερα ο ιερέας, πρώτα μας οδήγησαν στο όρθρο και μετά στο πρωινό, και στο πρωινό μας διάβαζαν τους βίους των αγίων. Και δύο ζωές συγκεκριμένα βυθίστηκαν στην καρδιά μου, αυτές του Αγίου Αλέξη, του Ανθρώπου του Θεού, και του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Και η καρδιά μου έκαιγε από αγάπη για τον μοναχισμό.
Ο δεκαεπτάχρονος νέος, ήταν από μικρός ερωτευμένος με τον μοναχισμό, μετά τον θάνατο της μητέρας του, μαζί με τον γέροντα, μετέβη στο Άγιο Όρος.
Σύντομα δεν άντεξε τις ασυνήθιστες κλιματολογικές συνθήκες, αρρώστησε βαριά από ελονοσία και, με τη συμβουλή των Αθωνιτών γερόντων, επέστρεψε στη Ρωσία.
Όταν ιδρύθηκε η Κοίμηση της Β' Αγιορείτικης Μονής στο όρος Beshtau κοντά στο Pyatigorsk, μπήκε σε αυτήν ως αρχάριος. Το 1916 χειροτονήθηκε ιερομόναχος.
Οι Μπογκομολέττες έλκονταν στο μοναστήρι από την αυστηρή προσευχητική συγκέντρωση των αδελφών, την αυστηρή εκπλήρωση του αρχαίου καταστατικού του Άθω και τη σοβαρή υπηρεσία.
Οι καθημερινές λειτουργίες ξεκινούσαν στις τέσσερις το βράδυ. Η καμπάνα του μοναστηριού ήχησε καλώντας σε προσευχή. Μετά την ένατη ώρα τελέστηκε Εσπερινός και στη συνέχεια παρατέθηκε δείπνο. Μετά το δείπνο, οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν για το Compline και άκουσαν τους κανόνες του Σωτήρα, της Μητέρας του Θεού και του Φύλακα Αγγέλου. Αφού άκουσαν τον γενικό κανόνα, τις απογευματινές προσευχές, ζητώντας ευλογία από τον ηγούμενο, ξεκουράζονταν.
Μετά από μια σύντομη ανάπαυση, στις μισή τα μεσάνυχτα το ξυπνητήρι σήκωσε τους μοναχούς για το Μεσονυκτικό Γραφείο και ακολούθησε ο Όρθιος με την πρώτη ώρα και τις γενικές πρωινές προσευχές. Μετά την ανάγνωση του πρώτου καθίσματος στο Μάτινς προσφέρθηκε η πρώτη διδασκαλία και μετα τον πρώτο κανόνα το δεύτερο. Στο τέλος του ένατου κανόνα κανόνα καθιερώθηκε ο ασπασμός των εικόνων.
Αμέσως μετά την ανάγνωση της πρώτης ώρας διαβάστηκε ο κανόνας για όσους ετοιμάζονταν για Θεία Κοινωνία. Η Θεία Λειτουργία άρχισε στις επτά το πρωί. Πριν την ανάγνωση των ωρών επιδόθηκαν Ακαθίστοι ύμνοι.
Η ίδια η τοποθεσία της Β' Αγιορείτικης Μονής, ψηλά ανάμεσα στους τρεις ορεινούς κόμβους του όρους Beshtau, στην άκρη ενός πυκνού δάσους, όχι μακριά από μια πηγή με κρυστάλλινο παγωμένο νερό, συντόνιζε την ψυχή σε προσευχητική περισυλλογή.
Ζήτησε άδεια από τον ηγούμενο και αφού έλαβε την ευλογία, έζησε για πολύ καιρό με τους ασκητές στις ερήμους των βουνών. Ο πατέρας Στέφανος ήταν κοντά στη σιωπηλή, ομαλή, προσευχητική ζωή τους, την ηρεμία τους να έκαιγε προς τον Θεό. Κυρίως με συνεπήρε η απλότητά τους, που άθελά τους μεταδόθηκε στον συνομιλητή.
Ο πατέρας Στέφανος, παρά τη μικρή του μόρφωση, είχε ένα εκπληκτικό λογικό χάρισμα. Εκείνα τα χρόνια, τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας, ο Καύκασος πλημμύρισε από πολλούς εκπροσώπους της ελεύθερα σκεπτόμενης διανόησης: υπήρχαν σεχταριστές, Τολστογιάνοι, θεοσοφιστές και απλώς αναζητητές της αλήθειας που την έχασαν σπάζοντας τους δεσμούς με την Ορθόδοξη Εκκλησία. .
Και αυτοί οι «συνερωτητές αυτού του κόσμου», μερικοί από τους οποίους σπούδασαν στη Σορβόννη, που ήξεραν πέντε γλώσσες, έσκυψαν το κεφάλι τους μπροστά στον απλό, αμαθή μοναχό, αφήνοντας όλη τους τη σοφία στα πόδια του.
Μετά την επανάσταση, κατά το ανακαινιστικό σχίσμα, η Β' Αγιορείτικη Μονή στάθηκε δυνατή. Τις Εορτές συγκεντρώνονταν ενορίτες από γειτονικά χωριά για ακολουθίες.
Το 1926, το μοναστήρι έκλεισε και οι αδελφοί πήγαν στα βουνά, κρυμμένοι στις απομακρυσμένες ορεινές ερήμους Pskhu και Tsebelda.
Αυτή η προσπάθεια στήριξης του φωτός της μοναστικής ζωής στον Καύκασο δεν κράτησε πολύ. Το 1930, τα στρατεύματα του NKVD που έφτασαν, έδιωξαν τους μοναχούς από τα κελιά τους και τους οδήγησαν με μαστίγια κατά μήκος ενός ορεινού δρόμου προς το Σουχούμ και πιο πέρα στην Τίφλις.
Εκεί τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδο εργασίας, από το οποίο δεν υπήρχε ελπίδα απελευθέρωσης. Όμως ο Κύριος δεν εγκατέλειψε τον πατέρα Στέφανο και του έδωσε δύναμη να επιβιώσει από τα χρόνια της κατασκήνωσης.
Παντού ο ιερέας, που ζούσε πολύ σεμνά, βοηθούσε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του τους άπορους περιπλανώμενους και μοναχούς που κρύβονταν από την καταστολή. Μη έχοντας τίποτα ο ίδιος και κρυβόμενος από τις αρχές, τους έδινε συχνά την τελευταία του δεκάρα, το τελευταίο του ψωμί...
Μετά το 1943, έγινε κάποια προσωρινή χαλάρωση της εκκλησίας και ο Αρχιεπίσκοπος Σταυρούπολης και Μπακού Αντώνιος (Ρομανόφσκι) δέχτηκε τον πατέρα Στέφανο και τον ανέθεσε στους κληρικούς της μητρόπολης Σταυρούπολης.
Ο Vladyka, που ο ίδιος πέρασε από στρατόπεδα και εξορία, προσπάθησε με κάθε δυνατό τρόπο να προστατεύσει τον πατέρα Στέφανο από την προσοχή των αρχών, στέλνοντάς τον σε μακρινές ενορίες και απομακρυσμένα χωριά. Ο γέροντας δεν είχε μόνιμη ενορία· ήταν περιοδεύων ιερέας, υπηρετούσε στα χωριά.
Το 1953, ο πατέρας Στέφανος απολύθηκε από το προσωπικό λόγω ασθένειας, οι ενορίτες και οι συγγενείς άρχισαν να ζητούν επίμονα από τον ιερέα να μετακομίσει στο θέρετρο Kislovodsk, το οποίο ήταν κατάλληλο για το κλίμα του.
Στο Kislovodsk, ο πατέρας Στέφανος βοήθησε να υπηρετήσει και να εξομολογηθεί στην εκκλησία στο όνομα του αγίου μεγαλομάρτυρα και θεραπευτή Παντελεήμονα. Το 1965 η εκκλησία του Παντελεήμονα έκλεισε και στη συνέχεια ανατινάχθηκε.
Τα επόμενα χρόνια, ο πατέρας Στέφαν πρόσφερε τις προσευχές του στον Θεό στο μικρό του σπίτι με ένα βυσσινόκηπο στα περίχωρα του πρώην χωριού Κισλοβόντσκ, το οποίο τότε είχε γίνει μέρος της πόλης.
Δεχόταν συνεχώς ανθρώπους που έρχονταν κοντά του για συμπαράσταση και καθοδήγηση με προσευχή. Ο π. Στέφανος είχε το χάρισμα της προφητείας και των θαυμάτων. Κανείς από αυτούς που ήρθαν κοντά του δεν έφευγε απαρηγόρητος και πάντα λάμβανε πνευματική βοήθεια και χρήσιμες συμβουλές.
Ο πράος, σιωπηλός μοναχός διακρινόταν από απλότητα, αυστηρότητα και αληθινή σεμνότητα· ποτέ δεν επέμενε στη γνώμη του και ποτέ δεν την επέβαλε σε κανέναν.
Η εξαιρετική αυτοσυγκράτηση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Ήταν επίσης εξαιρετικός χωρίς χρήματα. Θυμάμαι αυτή τη σκηνή. Ήρθε ένας μοναχός. Χωρίς να πει τίποτα, κάθισε. Ο πατέρας σταμάτησε, κοιτάχτηκαν σιωπηλοί, ο πατέρας Στέφαν άνοιξε το ντουλάπι, έβγαλε λίγο φαγητό και το έδωσε στον νεοφερμένο. Το πήρε σιωπηλά και έφυγε. Όμως ο ίδιος ο ιερέας δεν είχε τίποτα άλλο...
Ο πατέρας Στέφανος αντιμετώπισε τον θάνατό του πολύ ήρεμα: η μοναχή που τον επισκεπτόταν μερικές φορές τον έβρισκε να εξετάζει τον σταυρό που είχαν ετοιμάσει για τον τάφο του. Φαινόταν ότι ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμος να απελευθερωθεί από τους επίγειους δεσμούς για την πολυαναμενόμενη συνάντηση με τον Χριστό. Σταδιακά εξαφανίστηκε, παρηγόρησε τα πνευματικά του παιδιά, λέγοντας ότι θα πέθαινε «νωρίς, νωρίς την άνοιξη».
Λίγο πριν την αναχώρηση του ιερέα στην Αιωνιότητα, έλαβε τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού με πλήρη συνείδηση. Οι συγγενείς, προβλέποντας τον επερχόμενο θάνατο, γονάτισαν μπροστά στο κρεβάτι του αναχωρούντος γέροντα με κεριά στα χέρια και άρχισαν να προσεύχονται με κανόνα για την έκβαση της ψυχής.
Μόλις τελείωσε ο κανόνας, ο Ιερομόναχος Στέφανος άφησε την τελευταία του πνοή και καθώς εξέπνευσε, μια στρογγυλή δέσμη φωτός, διαμέτρου περίπου τριών εκατοστών, αποτελούμενη από μικρές χρυσές ακτίνες, βγήκε από το στόμα του. Το φως πέρασε πάνω από το σώμα του νεκρού και εξαφανίστηκε.
Στον κόσμο, ο ιερέας εκοιμήθη στην αιώνια ζωή στις 13 Φεβρουαρίου 1973, την παραμονή της εορτής των Εισοδίων του Κυρίου. Τάφηκε στο νεκροταφείο Sedlogorsk στο Kislovodsk στους πρόποδες του όρους Kaban.
Τον έθαψε μια τέτοια μάζα κόσμου που οι πωλητές πήδηξαν έξω από το κατάστημα και τον ρώτησαν: «Αυτός είναι ο στρατηγός που θάβεται;» Τους απάντησαν: «Ναι, στρατηγός, μόνο του Θεού!»
Πάνω από τον τάφο του έχει χτιστεί ένα κουβούκλιο, κάτω από το οποίο δεν παύει ποτέ η νεκρώσιμος δέηση για την ανάπαυση του μεγάλου προσευχητάριου, ομολογητή και ασκητή της πίστεως του 20ού αιώνα.
Οι πιστοί έρχονται συνεχώς στον γέροντα με τις ανάγκες τους και μαρτυρούν ότι τώρα η ευγενική βοήθεια του γέροντα γίνεται αισθητή με ιδιαίτερη δύναμη, για τα πολλά θαύματα που γίνονται με τις προσευχές του πατέρα Στεφάνου.
Η επιτροπή για την αγιοποίηση της επισκοπής Πιατιγκόρσκ λαμβάνει επιστολές με ιστορίες για την προσευχητική βοήθεια του πατέρα Στέφανου τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά τον ευλογημένο θάνατό του. Περιπτώσεις θαυματουργών θεραπειών, απροσδόκητες αποφυλάκιση, γέννηση πολυαναμενόμενων παιδιών. Ο ομολογητής και ασκητής της πίστεως του Χριστού μέχρι σήμερα δεν εγκαταλείπει όσους καταφεύγουν σε αυτόν για βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου