Η θάλασσα της ζωής
14 Μαΐου.
«Ιδού, με σκοτώνει αλλά θα ελπίζω» ( Ιώβ 13:15 )
Το πλοίο πλέει. Και, όσο βαθιά κι αν
είναι τα βάθη της θάλασσας, όσο δυνατά κι αν είναι τα κύματα, όσο μαίνεται η
καταιγίδα, όλα είναι καλά μέχρι να εισχωρήσει το νερό μέσα της. Το καθήκον του
πλοηγού δεν είναι να βγάλει το πλοίο από τη θάλασσα, αλλά να αποτρέψει το νερό
να το πλημμυρίσει. Το καθήκον λοιπόν της ζωής ενός χριστιανού δεν είναι να
αποφεύγει ανησυχίες, δοκιμασίες, πειρασμούς, αλλά να διασφαλίσει ότι όλα αυτά
δεν μπορούν να διαταράξουν την ψυχική του ηρεμία και να πλημμυρίσουν την ψυχή
του με ένα ανεξέλεγκτο κύμα, χωρίς να αφήνουν περιθώρια για τίποτα άλλο.
Αν αφήσουμε ελεύθερη πρόσβαση στην
καρδιά μας στις αμέτρητες μικρές και μεγάλες ανησυχίες που πολιορκούν διαρκώς
τον καθένα μας, πολύ σύντομα θα γεννήσουν μέσα μας δυσαρέσκεια, εκνευρισμό,
πικρία και θα γίνουμε βάρος στον εαυτό μας και στους άλλους. Η ζοφερή μας
διάθεση θα ρίξει σκιά στα πάντα γύρω μας και η ψυχρότητα θα φυσήξει από πάνω
μας.
Ας μάθουμε να μην υποκύπτουμε στις
ανησυχίες και τις δυσκολίες μας και ας μην υπερβάλλουμε τη σημασία τους, τότε η
πνευματική μας γαλήνη δεν θα διαταραχθεί και ανάμεσα σε όλες αυτές τις
καταιγίδες θα χαιρόμαστε πάντα .
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο και
ανακουφιστικό από το να βλέπεις έναν άνθρωπο πάντα ήρεμο, γαλήνιο, χαρούμενο,
ακόμα και ανάμεσα σε πολλές δύσκολες ανησυχίες. Ένα τέτοιο άτομο λάμπει έντονα
ανάμεσα στο σκοτάδι της ζωής, λειτουργεί καλύτερα από οποιοδήποτε κήρυγμα , μπορεί
να ενθαρρύνει και να υποστηρίξει έναν απελπισμένο αδελφό και να του δώσει
δύναμη να συνεχίσει το δύσκολο μονοπάτι.
«Τιμωρούμαστε, αλλά δεν πεθαίνουμε,
θλιβόμαστε, αλλά πάντα χαιρόμαστε» ( Β΄ Κορ. 6:9-10 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου