Ἕνας δυνατὸς θόρυβος,
κάτι σὰν δυνατὴ βουή.
Κοιτοῦν ἔξω καὶ ἔκπληκτοι
μέσα στὴν νύχτα φωνάζουν:
«Βρέχει, βρέχει,
θαῦμα, θαῦμα,
ὁ Θεὸς εἶναι Μεγάλος,
ὁ Ἅγιος μᾶς λυπήθηκε»...
Οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ
ἔχουν βγεῖ στοὺς δρόμους
μὲ σηκωμένα τὰ χέρια στὸν Οὐρανό,
καταβρεγμένοι ἀπὸ τὸν ὑετό!
Ἀλλὰ καὶ τὰ μάτια τους
ἔχουν γίνει δύο βρύσες
ποὺ τρέχουν ἀσταμάτητα...
Δίνουν ὑποσχέσεις
εὐχαριστίας στὸν Θεό,
κάνουν τάματα μετανοίας καὶ
ἀλλαγῆς πνευματικῆς ζωῆς...
Σὲ λίγη ὥρα ἡ βροχὴ
ἔχει σταματήσει.
Τὰ δάση πέριξ τοῦ Προκοπίου
ἔχουν δεχτεῖ τὴν εὐεργετικὴ βροχή,
ἀλλὰ καὶ οἱ καρδιὲς τῶν Προκοπιέων
τὴν δρόσο τοῦ Πνεύματος.
Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Πατεράκη
Χρονικὸν διασώσεως Προκοπίου ἐκ τῆς πυρκαϊᾶς (ἀπόσπασμα)
Ἀφιέρωμα "Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος",
τεῦχος 378, Μάιος 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου