Εισάγοντάς μας στον κόσμο του πνευματικού, το Όνομα του Κυρίου διώχνει την απελπισία από τη ζωή μας. Ακόμα κι αν διατηρούμε την προσευχή έστω και σποραδικά καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εργαζόμαστε, όταν είμαστε μόνοι ή όταν περπατάμε, τότε, στο τέλος της ημέρας, όταν έρθουμε να σταθούμε για προσευχή στο κελί μας, θα έχουμε αποκτήσει μια βάση, θα έχουμε κάνει κάποια προκαταρκτική εργασία και η προσευχή θα μας αγκαλιάσει χωρίς καθυστέρηση.
Το Όνομα του Ιησού γίνεται ο συνεχής σύντροφός μας, η ίδια η πνοή της ζωής μας, αν το φέρουμε συνεχώς στα χείλη μας, στο νου μας και στην καρδιά μας. Μας ενσταλάζει τη δύναμη να εκτελούμε κάθε πράξη με τρόπο που ευαρεστεί τον Θεό και να είμαστε πιστοί στον λόγο που λάβαμε από τον Γέροντά μας. Αν το Όνομα του Κυρίου Ιησού δεν κολληθεί στην ίδια την πνοή του μοναχού, δεν μπορεί να φτάσει σε μια θεϊκή κατάσταση. Με άλλα λόγια, θα στερηθεί την εμπειρία της ανταλλαγής ζωών που λαμβάνει χώρα στη Θεία Λειτουργία και της διεύρυνσης της καρδιάς μέσω της οποίας μπορεί να αγαπά τον αδελφό του ως την ίδια του τη ζωή.
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζαχάρου
«Μοναχισμός» σελ. 118
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου