«Ο πατήρ Σωφρόνιος μου είπε ότι πριν μπει στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα, είχε ζήσει σε δύο μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, πρώτα στη Μόσχα και μετά στο Παρίσι. Επιπλέον, ήταν καλλιτέχνης και, όπως πολλοί άνθρωποι της πόλης, είχε συνηθίσει να ζει τη νύχτα. Μπορούσε να εργάζεται καλύτερα τη νύχτα και μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε τη νύχτα. Όταν πήγαινε στο Άγιο Όρος, έπρεπε να μάθει να κοιμάται κατά τη δύση του ηλίου και να ξυπνάει στις έντεκα το βράδυ για να κάνει τον κανόνα του, και τα μεσάνυχτα για να πάει στη λειτουργία, η οποία διαρκούσε μέχρι το πρωί. Και ομολόγησε: «Μόλις που μπορούσα να κοιμηθώ μία ή δύο ώρες πριν από τη λειτουργία». Και για χρόνια ήμουν σαν μεθυσμένος κατά τη διάρκεια των λειτουργιών, βασανισμένος τρομερά από την έλλειψη ύπνου.
Αλλά μου είπε επίσης ότι, από τότε που βρισκόταν στο μοναστήρι, μόλις έμπαινε στο κελί του και έκλεινε την πόρτα πίσω του, έπεφτε στο έδαφος κλαίγοντας μέχρι να εξαντληθεί. Πήγε στην έρημο για να μην περιορίζεται πλέον από τον ήχο της καμπάνας: στην κοινότητα, χτυπάει η καμπάνα και πρέπει να πας στην εκκλησία, χτυπάει η καμπάνα και πρέπει να πας για δείπνο... Πρέπει να τηρείς ένα πρόγραμμα, και για αυτόν αυτό ήταν δύσκολο. Μου είπε ότι όταν πήγαινε στην έρημο, μερικές φορές για εβδομάδες δεν σηκωνόταν από το έδαφος για να κοιτάξει μέσα από το άνοιγμα της σπηλιάς του για να δει αν ήταν μέρα ή νύχτα, αλλά απλώς καθόταν εκεί στο έδαφος, κλαίγοντας και βρέχοντας πολλά υφάσματα. Όταν ήταν εξαντλημένος, κοιμόταν εκεί για δύο ώρες, μετά ξυπνούσε και συνέχιζε να κλαίει. και, σας λέω, μερικές φορές ολόκληρες εβδομάδες περνούσαν χωρίς καν να κοιτάξει μέσα από το άνοιγμα της σπηλιάς του για να δει αν ήταν μέρα ή νύχτα.
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρία Ζαχάρου, στο "Κι εσείς, ανοίξτε τις καρδιές σας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου