Στην κοιλάδα Μπίστριτσα, όπου ο πατέρας μου ήταν ιερέας, στην καρδιά των βουνών, είχα δύο πολύ απλές και φτωχές αδελφές. Μία από αυτές, η Κατρίνα, είχε μείνει μαζί μας όταν ήμασταν μικροί. Είχε ένα μικρό σπίτι στην Πιετροάσα, τρία επί δύο μέτρα, με μια κουζίνα, ένα κρεβάτι και ένα μικρό τραπέζι. Δεν υπήρχε φως, μόνο μια λάμπα πετρελαίου. Διάβαζε όλη μέρα από το παχύ Ψαλτήρι, μαυρισμένο από τον καπνό και την προσευχή.
Δούλευε για τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ημέρας μέχρι να νυχτώσει. Ερχόταν στην Εκκλησία με ευλάβεια, δέκα χιλιόμετρα με τα πόδια, και καθόταν πίσω από ένα στασίδι, γονατιστή με το κεφάλι του πιεσμένο στο πάτωμα καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας.
Εμείς, που την αγαπούσαμε από μωρά, της φέρναμε ντόνατς, της άρεσαν πολύ.
Αφότου ο πατέρας μου έφυγε από τα βουνά, σπάνια την ξαναέβλεπα. Έπρεπε να πάω σε αυτήν. Μας έστελνε γράμματα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Έγραφε πολύ όμορφα και από καρδιάς, παρόλο που είχε φοιτήσει στο σχολείο μόνο για λίγα χρόνια.
Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί, μιλήσαμε για τα δύσκολα προβλήματα της ζωής, για τα βάσανα. Είπε: ενώπιον του Θεού είναι όλη η επιθυμία μας, και ο στεναγμός μας δεν είναι κρυμμένος από αυτόν. Και είμαστε έτοιμοι για μάχη, και ο πόνος μας είναι πάντα μπροστά μας.
Πάγωσα.
Η Κατρίνα μίλησε μόνο για τρία λεπτά με αποσπάσματα από τους Ψαλμούς, νομίζω ότι είπε περίπου είκοσι στίχους. Ήταν τόσο απλή, κι όμως σοφότερη από όλες τους. Το μυαλό της είχε γίνει Ψαλτήρι, πάνω στο οποίο έγραφε το τρεμάμενο Δάχτυλο του Θεού.
Όταν φύγαμε, του έβαλα μια στοίβα χρήματα αξίας ενός λέι κάτω από το παλιό του μαξιλάρι. Αυτό ήταν όλο που είχα.
Μετά από δύο εβδομάδες έλαβα ένα γράμμα: Φιλάω το χέρι του θησαυρού κάτω από το μαξιλάρι. Και το έλεος του Κυρίου είναι από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα επάνω στους φοβούμενους αυτόν, και η δικαιοσύνη του στα παιδιά των παιδιών.
Υπάρχουν ακόμα γυναίκες στην έρημο, που προσεύχονται αδιάκοπα στην αγρυπνία με το φως των κεριών και που έχουν γίνει Εκκλησίες του Θεού. Τι χαρά, τι τιμή, που τη γνώρισα όταν ήμουν μωρό.
Υ.Γ. Τώρα έχει επιλέξει το μονοπάτι του Θεού και είναι μοναχή στο Μοναστήρι Poiana Maicilor - Durău. Είναι σχεδόν τυφλή, αλλά ψιθυρίζει συνέχεια το Ψαλτήρι. Είναι η Μητέρα Μαύρα, που πήρε το όνομά της από την Αγία Ευσεβή Μαύρα που υπέφερε στις σπηλιές του Κεαλάου.
Ας δώσουμε προσοχή!
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου