Ό παππούς μου, Ιταλός στην καταγωγή, από τη Σικελία και αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στα τέλη του 19ου αιώνα ό Σουλτάνος τον έστειλε στην Θεσσαλονίκη για να κτίσει δημόσια κτήρια. Στην Θεσσαλονίκη, ή οποία άνηκε τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έζησε έως το τέλος της ζωής του. Ένα από τα οκτώ παιδιά του ήταν ό πατέρας μου. Κι εγώ γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασα και δημιούργησα οικογένεια. Από παιδί προσπαθούσα να ανταποκρίνομαι στα θρησκευτικά μου καθήκοντα.
Καθώς φοιτούσα στο γαλλικό σχολείο Δελασάλ, ή κατήχηση ήταν απαραίτητη, διότι την επιμέλεια του σχολείου την είχαν μονάχοι καθολικοί. Κάποια ημέρα κατέφθασε ένας καθολικός ιερέας και έκανε συζήτηση με έφηβους καθολικούς. Κάλεσαν κι εμένα. Κατά τη συζήτηση με ρώτησε ανταποκρίνομαι θέλω να γίνω ιερέας. Απάντησα αρνητικά. Παρόλο που με συγκίνησε ή πρόταση, αρνήθηκα.
Σπούδασα ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και νυμφεύτηκα Ελληνίδα ορθόδοξη. Ή αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε προστριβές εξαιτίας της διαφορετικότητάς μας στο δόγμα. Μετά τον γάμο βρεθήκαμε στην Ελβετία, όπου άνοιξα ιατρείο. Εκεί αποκτήσαμε δύο κόρες οι όποιες βαπτίστηκαν καθολικές. Συνολικά ζήσαμε στην Ελβετία ένδεκα χρόνια. Αποτέλεσμα τής διαμονής μας στην Ελβετία ήταν να χαλαρώσουμε κάπως στα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Ό φιλεύσπλαχνος Θεός όμως μας λυπήθηκε, μας κάλεσε κοντά Του, και μας υπενθύμισε ότι δίχως αγώνα θα μείνουμε έκτος νυμφώνος. Αλλά πώς μας κάλεσε, ας με φωτίσει ό Πανάγαθος, να σας το μεταφέρω σωστά στην συνέχεια.
Έπειτα από ένδεκα χρόνια ξενιτιάς επιστρέψαμε στην πατρίδα. Κατοικία και ιατρείο στην Θεσσαλονίκη. Παρόλο πού όλα πήγαιναν πολύ καλά, μετά από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στα Ν. Μουδανιά Χαλκιδικής. Αυτό έγινε, διότι μας συνέβη κάτι εντελώς ξαφνικό και ανεξήγητο. Και σήμερα ακόμη απορούμε. Προσωπικά όμως αναρωτιέμαι, ανταποκρίνομαι δεν γινόταν όλα αυτά, πώς θα γνώριζα την Ορθοδοξία. Το σχέδιο όμως του Θεού προχωρούσε και μας έδειχνε τον δρόμο πού έπρεπε ν' επακολουθήσουμε.
Εκείνο τον καιρό ή παρουσία τής Παναγίας άρχισε να γίνεται πιο αισθητή στο σπίτι μας με το έξης περιστατικό: '0 Θεός πήρε τη γιαγιά τής συζύγου μου και στο σπίτι μας ήλθε ή εικόνα τής Παναγίας Οδηγήτριας. Την εικόνα ό παππούς της τη βρήκε με θαύμα, θαμμένη στην γη. Ή σύζυγος μεγάλωσε με την παρουσία αυτής τής εικόνας και έζησε κάποια θαύματά της και εν συνεχεία αισθανθήκαμε και οικογενειακώς τη χάρη Της. Ή Παναγία Οδηγήτρια με τη χάρη Της και την πρεσβεία Της με βοήθησε να βάλω τέλος στην αναζήτηση μου, ανταποκρίνομαι δηλαδή θα παραμείνω καθολικός ή θα μεταστραφώ στην Ορθοδοξία. Πώς έγινε αυτό, θα το δούμε πιο κάτω.
Οι κόρες μου φοιτούσαν στα μέσα του Δημοτικού Σχολείου. Για εκκλησιασμό τις πήγαινα, όσο ήταν δυνατόν, στην καθολική εκκλησία στην Θεσσαλονίκη. Για δεν την εξομολόγηση ερχόταν καθολικός ιερέας για τους καθολικούς τής γύρω περιοχής και ή εξομολόγηση γινόταν στο ιατρείο.
Επειδή με τη σύζυγο από παιδιά παρακολουθήσαμε κατηχητικό σχολείο, αποφασίσαμε να στείλουμε και τις κόρες μας. Δέχτηκα να πάνε στα Μουδανιά, εάν τις δέχονταν ως καθολικές πού ήταν. Δεν είχε όμως τότε για παιδιά. Μία κυρία όμως είπε στην σύζυγο: «Αν θέλετε να ακούσετε λόγο Θεού, κάθε Σάββατο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής ομιλεί ό Γέροντας π. Γρηγόριος.
Ήταν καλοκαίρι και πήγαμε οικογενειακώς. Όλα πρωτόγνωρα για μάς. Πολύς κόσμος στο προαύλιο, όπου θα γινόταν ή ομιλία. Με πολλή προσοχή, ίσως και με περιέργεια παρακολουθήσαμε την ομιλία. Πιστεύουμε ότι όσα ακούσαμε εκείνη την μέρα δεν ήταν τυχαία, αλλά θέλημα Θεού. Πιστέψαμε ότι αυτή ή ομιλία έγινε ειδικά για μάς. Ό Θεός μάς καθοδήγησε σ' αυτή την ομιλία για να προβληματιστώ και ν' αρχίσω την αναζήτηση και μάλιστα με έντονο ενδιαφέρον.
Ό σεβαστός Γέροντας αναφέρθηκε στο Άγιον Όρος και στην ιστορία του. Ήταν συγκλονιστικό για μένα και τη σύζυγο μου. Οι κόρες δεν πολύ καταλάβαιναν λόγω τής ηλικίας τους. Το συγκλονιστικό ήταν ή περιγραφή τής εισβολής των Λατίνων Καθολικών στο Άγιον Όρος επιμέλεια Βέκκου (Πατριάρχου) και τής άσχημης συμπεριφοράς τους απέναντι στα Μοναστήρια και τούς μοναχούς οι όποιοι δεν δέχονταν να συλλειτουργήσουν μαζί τους. Με κατέπληξε ό Γέροντας, γιατί μιλούσε με ηρεμία και με πόνο ψυχής. Επίσης αναφέρθηκε και σε κάποιες διαφορές μας πού δεν επιτρέπουν τη συλλειτουργία και την συμπροσευχή, διαφορές πού έπήλθαν μετά το Σχίσμα, αφού οι Καθολικοί κατήργησαν ή αλλοίωσαν κάποιες παραδόσεις τής Χριστιανικής πίστεως. Εδώ κάνω μία επισήμανση προχθές και εγκατέλειψα την εργασία σχεδόν μισή ώρα πιο νωρίς. Κάποιος όμως με αναζήτησε την τελευταία στιγμή και, επειδή ήταν σχετικά επείγον, με αναζήτησε και στο σπίτι. Ενώ συζητούσαμε την υπόθεση του, αυτός κάθε τόσο έλεγε: Τί ωραία που είστε εδώ στην έξοχη! και ή γυναίκα μου επιθυμεί ένα σπίτι στην έξοχη. Τότε του είπα για το κτήμα σας. Έδειξε ενθουσιασμό και επιθυμία να το δει εκείνη τη στιγμή. Τον πήγα, το είδε, του άρεσε και μετά από συγκατάθεση τής γυναίκας του είπε εντάξει. Όλα εξελίχθησαν και όλα τακτοποιήθηκαν ταχύτατα. Τελικά σ' αυτό το κτήμα είκοσι χρόνια έως τώρα δεν χτίστηκε κανένα σπίτι!
Όταν επιστρέψαμε για δεύτερη φορά στην πατρίδα οι φίλοι μας και οι πελάτες μου μάς δέχτηκαν με χαρά και όλα πήγαν πολύ καλά.
Με την πρώτη ευκαιρία επισκεφτήκαμε το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου ήμουνα μόνος με τη σύζυγο. Στην επιστροφή, ενώ οδηγούσα, τής είπα ότι αποφάσισα να βαπτιστώ Ορθόδοξος. Τής εξήγησα ότι έταξα στην Παναγία ότι μόλις όλα τακτοποιηθούν θα βαπτιστώ. Οι κόρες μου δέχτηκαν επίσης να βαπτιστούν. Ήταν ήδη έφηβες και είχαν εμπεδώσει πολλά για την Ορθοδοξία παρακολουθώντας τους προβληματισμούς μου αλλά και τις διαπιστώσεις μου.
Για λίγους μήνες κατηχηθήκαμε και μετά έγινε ή βάπτισή μας στην Ιερά Μονή Άγιου Αρσενίου στο Βατοπέδι Χαλκιδικής. Ή βάπτισή μας έγινε από τούς σεβαστούς Πατέρες π. Γρηγόριο και π. Θεόκλητο, πού τόσο μάς βοήθησαν και μας βοηθούνε στην πορεία μας. Ανάδοχος, γνωστή και φίλη τής οικογενείας από την όποια και τον σύζυγο της ακούγαμε συχνά λόγια ωφέλιμα για την περίπτωσή μας.
Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου ζήσαμε και οι τρείς μας αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να ειπωθούν δημοσίως. Εκείνο πού μπορώ να πω μόνο είναι, ότι όλα μαρτυρούσαν την παρουσία του Θεού.
Δοξάζω τον Θεό πού ακόμη μου υπέδειξε τον δρόμο τής ιεροσύνης, αφού, με τη βάπτισή μου, ό φιλεύσπλαχνος Θεός με απάλλαξε από τις πολλές αμαρτίες του παρελθόντος. Βέβαια είχε προηγηθεί τής βαπτίσεως και ή εξομολόγηση. Όταν πληροφορήθηκα ότι μπορώ να γίνω ιερέας και μου έγινε ή πρόταση, είπα το ναι με χαρά, αλλά και με φόβο κατά πόσο θα φανώ αντάξιος στην πρόσκληση του Θεού. Όταν ήμουν νέος, είπα το όχι στην ίδια πρόταση των καθολικών. Δεν θα πάψω να ευχαριστώ τον Θεό πού με φώτισε τότε ν' αρνηθώ, αλλά δεν θα πάψω κυρίως να τον ευχαριστώ πού μου αποκάλυψε που βρίσκεται ή αλήθεια.
Με αγάπη Χριστού κι ευχαριστίες προς όλους, π. Κωνσταντίνος
(από το περιοδικό ΕΡΩ του Κέντρου Ενότητας και Μελέτης - Προβολής των αξιών μας, τ. 3/Ίούλ.-Σεπτ. 2010, σσ. 24-28)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου