Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων.
Αδύναμος άνθρωπος
Τις καλοκαιρινές διακοπές επισκέφτηκα τον πατέρα μου στο χωριό. Το βράδυ ήμουν σε ένα γειτονικό χωριό σε ένα χορό, και το πρωί ένιωσα ξαφνικά έναν δυνατό πόνο στα πόδια μου, ο οποίος εντεινόταν κάθε μέρα. Έτσι πέρασαν δύο εβδομάδες, δεν υπήρχε ανακούφιση. Τα πόδια μου ήταν πρησμένα και με πονούσαν όλη την ώρα· περνούσα νύχτες χωρίς ύπνο.
Πλησίαζε η ώρα να φύγω για το σεμινάριο και σκέφτηκα με πικρία ότι θα έπρεπε να μείνω στο χωριό. Η ασθένειά μου επιδεινώθηκε, ώστε δεν μπορούσα πλέον να σηκωθώ από το κρεβάτι και δεν μπορούσα να γυρίσω χωρίς βοήθεια. Διάφορες αλοιφές και λοσιόν δεν βοήθησαν καθόλου. Όπου όμως η ανθρώπινη δύναμη είναι αδύναμη, εκεί εκδηλώνεται η χάρη του Θεού.
Από τον ενοριακό ναό έφεραν στο σπίτι μας την εικόνα της Θεοτόκου «Χαρά Πάντων Λυπών» και έκαναν προσευχή μπροστά της. Δάκρυα κύλησαν άθελά μου από τα μάτια μου όταν μετά την προσευχή μου έφεραν την ιερή εικόνα. Φίλησα την πιο αγνή εικόνα της Βασίλισσας του Ουρανού και ορκίστηκα νοερά να μην ξανασυμμετάσχω σε σαγηνευτικούς χορούς.
Μετά από δύο ή τρεις ημέρες, παρατήρησα με χαρά ότι το πρήξιμο είχε υποχωρήσει αισθητά και μπορούσα ήδη να βάλω τα πόδια μου στο πάτωμα. Η χαρά μου ήταν ακόμα πιο δυνατή όταν μια εβδομάδα μετά μπορούσα ήδη να πάω στο μικρό μας νηπιαγωγείο. Σύντομα εγώ, ήδη απολύτως υγιής, κάθισα στην άμαξα, που έπρεπε να με μεταφέρει στην επαρχιακή πόλη.
Έτσι έγινε η θεραπεία μου με τη μεσιτεία της Μητέρας του Θεού, και το θυμόμουν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Από τότε, δεν με ελκύουν μόνο οι σαγηνευτικοί χοροί, αλλά και άλλες αμφίβολες διασκεδάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου