«Η Jeanne Ancelet-Hustache μένει πάντοτε ή
πονεμένη μητέρα πού ἔγραψε τό ἀριστούργημα της
μητρικῆς ἀγάπης Τό βιβλίο τῆς Ζακελίνας. Ας δούμε πῶς βρίσκει παρηγοριά γιά τό θάνατο της κόρης της:
“Ω, ξέρω", λέει, πρός τή νεκρή, "πώς μποροῦσες
νὰ χαρῆς ἀκόμη τόσα καί τόσα πράγματα: ἐκεῖνα
πού πάνω τους ἄφησαν οἱ ἄνθρωποι τό καλύτερο
μέρος τῆς ψυχῆς τους τά βιβλία, τούς ζωγραφικούς
πίνακες, τούς καθεδρικούς ναούς, τις μουσικές συμφωνίες— καί πρό πάντων ἐκεῖνα πού ἀπάνω τους ὁ Θεός ἔχει βάλει τό χαμόγελό του: τά βουνά μέ τό βυσινί χρῶμα μέσα στην πρωϊνή ομίχλη πού τήν ξεσχίζει ὁ ἥλιος, τά μεγάλα ὁρμητικά ἤ ἥσυχα ποτάμια μέσα στις πράσινες ὄχθες τους, τή θάλασσα πού δέν πρόφθασες νά δῆς. Ἀλλά ἄν ὁ Θεός ἔχη στολίσει μέ τέτοια χρώματα τους τοίχους τῆς φυλακῆς μας,
τί θαύματα λοιπόν ἔχει φυλάξει γιά τό παλάτι τῶν
ἐκλεκτῶν Του...;"»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου