Ο Νικηταράς κουβαλά στους ώμους του έναν τραυματισμένο Αλβανό

Ο Νικηταράς κουβαλά στους ώμους του έναν τραυματισμένο Αλβανό

 Μετά τη μάχη στα Δερεβενάκια, ο Νικηταράς πέρασε από το πεδίο της μάχης, όπου συνάντησε έναν τραυματισμένο Αλβανό, που γκρίνιαζε από τον πόνο και κυλιόταν στο χώμα.  Μόλις είδε τον Νικηταρά, που δεν ήξερε ποιος ήταν, τον παρακάλεσε βλέποντας το γιαταγάνι του να του κόψει το κεφάλι για να πάψει να υποφέρει.

 Τότε ο Νικηταράς του είπε:

 «Ε, είμαι στρατιώτης και όχι δήμιος, έλα να σε πάρω να σε πάω στον γιατρό του στρατοπέδου μας να σε γιατρέψει».

 Στη συνέχεια γονάτισε και πήρε στην πλάτη του τον τραυματισμένο Αλβανό ανηφορίζοντας την πλαγιά και κατευθυνόμενος προς τις ελληνικές θέσεις.  Έτσι προχώρησαν, αλλά οι άλλοι Έλληνες, βλέποντας τον Νικηταρά, άρχισαν να τον χαιρετούν και να τον επευφημούν.  Όταν άκουσε το όνομα Νικηταράς, ο Αλβανός, έσκυψε και ρώτησε τον σωτήρα του τι σχέση είχε με τον περίφημο Νικηταρά, του οποίου το όνομα προκαλούσε τρόμο στους εχθρούς του.

 Μόλις όμως πληροφορήθηκε ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο περίφημος Νικηταράς, συγκινήθηκε από την ανδρεία του άνδρα, έκλαψε και έβγαλε μια μικρή λεπίδα, κόβοντας κρυφά μια τούφα από τα πλούσια μακριά μαλλιά του Νικηταρά.  Όμως το εξασθενημένο χέρι του Αλβανού έτρεμε και έτσι για μια στιγμή η λεπίδα άγγιξε το δέρμα του Νικηταρά, ο οποίος αντέδρασε αμέσως:

 "Είσαι άπιστος, ρε Αλβανέ! Θέλω να σε σώσω και μην προσπαθήσεις να με σκοτώσεις!".

 Ο Αλβανός συγκινημένος, με δάκρυα στα μάτια, έδειξε τη στρουθοκάμηλο που κατάφερε να κόψει και διαβεβαίωσε τον σωτήρα του ότι ήθελε να κρατήσει αυτή την τρίχα ως πολύτιμο κειμήλιο, απόδειξη του ηρωισμού και της γενναιότητας του σωτήρα του.

 Τελικά, όπως έγραφε το περιοδικό «Αθηναΐς» το 1876, αυτό το λείψανο του μπόστριτς μετά από χρόνια, που ο Αλβανός το πρόσφερε στον Παναγιώτη Γιατράκο, που είχε πάρει μέρος στη μάχη εκείνη.  Αργότερα ο Γιατράκος διηγήθηκε αυτό το περιστατικό στον Ελβετό Ε. Α. Βετάν, που ήρθε στην Ελλάδα ως μυστικός σύμβουλος του Καποδίστρια και έτσι σώθηκε αυτή η άγνωστη αλλά τόσο ανθρώπινη και μεγαλειώδης πράξη.  Ο Ελβετός διηγήθηκε την ιστορία στον Έλληνα καθηγητή Κ. Σαρηγιάννη.  Ο Βετάν δημοσίευσε αργότερα την αλληλογραφία του Καποδίστρια.