Ο γιος δεν ένιωθε πια γιος. Ήταν τόσο ξένος και τόσο μόνος που ακόμη και η κατάσταση του πατέρα του ως σκλάβου του φαινόταν όμορφο όνειρο. Γιατί ο πατέρας του ήταν καλός και ελεούσε τους υπηρέτες του.
Αυτή είναι η κατάσταση του νου για την οποία ο Θεός χύνει τα δώρα Του πάνω μας και μας γεμίζει με την τιμή των γιων. Όχι η αλαζονεία του να πιστεύουμε ότι είμαστε γιοι, φίλοι ή άλλο θράσος που επιτρέπουμε στον εαυτό μας στο μυαλό μας, νομίζοντας ότι έχουμε κάνει κάτι καλό ενώπιον του Πατέρα, όπως ο Φαρισαίος.
Αυτός ο γιος που θεωρεί τον εαυτό του υπηρέτη του πατέρα και επιθυμεί τουλάχιστον να του επιτραπεί να φάει με τους υπηρέτες μοιάζει τόσο πολύ με τον τελώνη που, ερχόμενος στην εκκλησία, δεν τόλμησε να μπει.
Αλλά ας φλεγόμαστε και στις καρδιές μας για να ακούσουμε από τον Πατέρα: αυτός είναι ο αγαπημένος μου γιος που ήταν νεκρός, αλλά αναστήθηκε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου