12 ΜΑΪΟΥ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ.
Είμαι Νοσηλευτής.
Ονομάζομαι......δεν έχει σημασία.
Είμαι Νοσηλευτής.
Και ξαφνικά πριν τρία χρόνια με αγάπησαν όλοι.
Και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.
Μετά ήρθε η κανονικότητα.
Ήρθαν οι αναστολές.
Η απαξίωση από γιατρούς, εργατοπατέρες και πολιτικούς.
Σήμερα λέει γιορτάζουν οι Νοσηλευτές ανά τον κόσμο.
Δεν ξέρω στον υπόλοιπο κόσμο τί κάνουν.
Εδώ όμως...
Θα γιόρταζα, αν η Αλεξία είχε έστω κι έναν συνάδελφο δίπλα της στη νυχτερινή βάρδια. Δεν έχει.
Θα γιόρταζα, αν ο Πέτρος δεν γινόταν 40 κομμάτια, αφού οι 40 ασθενείς που έχει να νοσηλεύσει τον θέλουν ταυτόχρονα δίπλα τους.
Θα γιόρταζα, αν η Κατερίνα κατάφερνε να τους παράσχει τις υπηρεσίες υγείας που τους αρμόζουν.
Θα γιόρταζα, αν ο Γιώργος δεν μάτωνε τα χέρια του καθώς πίεζε τον υποκλείδιο καθετήρα που έβγαλε ένας διεγερτικός ασθενής στο ΤΕΠ.
Θα γιόρταζα, αν η Ξένια δεν δεχόταν σχεδόν καθημερινά επίθεση από ορισμένους, ξέρεις από αυτούς που λένε ''εγώ σας πληρώνω''.
Θα γιόρταζα, αν ο Θωμάς δεν κινδύνευε τη νύχτα από τον μεθυσμένο με το μαχαίρι.
Θα γιόρταζα, αν ο Δημήτρης πληρωνόταν ανάλογα με αυτά που προσφέρει.
Θα γιόρταζα, αν η Μαίρη δεν έπρεπε να καλύψει την συνάδελφο που αρρώστησε από υπερκόπωση κι έτσι κάνει διπλοβάρδια.
Θα γιόρταζα, αν δεν χρωστούσαν στους περισσότερους συναδέλφους, άδειες περσινές, 50 ρεπό και κάτι χιλιάδες ευρώ.
Θα γιόρταζα, εάν υπήρχε αξιοκρατία.
Θα γιόρταζα, αν δεν έβλεπαν το νοσηλευτή μόνο σαν τεχνίτη, αλλά και σαν επιστήμονα.
Θα γιόρταζα, αν στη θέση μου έμπαιναν όλοι οι υπόλοιποι για μια μόνο βάρδια. Θα καταλάβαιναν τότε.
Θα γιόρταζα, αν η 12η Μάη είχε συνέχεια και τον υπόλοιπο χρόνο.
Θα γιόρταζα, αν γινόμουν ορατός και χωρίς την παρέμβαση ενός πανδημικού ιού.
Τί ειρωνεία ε;
Έγινες ορατός μόνο όταν φόρεσες μάσκα.
Σε χειροκρότησαν μόνο όταν ένιωσαν κίνδυνο.
Αρρώστιες υπήρχαν και πριν τον κορονοϊό.
Και μάλιστα πολύ χειρότερες.
Και τις διαχειριζόμασταν πάντα με την ίδια ευθύνη, τον ίδιο επαγγελματισμό, την ίδια ενσυναίσθηση.
Αλλά εσύ κοιτούσες μα δεν έμαθες ποτέ να βλέπεις.
Θα υπάρξουν αρρώστιες και μετά τον κορονοϊό.
Κι εμείς εδώ θα είμαστε ξανά όπως πάντα.
Τα νοσοκομεία θέλουν νοσηλευτές.
Οι ασθενείς θέλουν νοσηλευτές.
Οι γιατροί θέλουν νοσηλευτές.
Αλλιώς ποιος;
Ποιος θα σου κάνει τη νοσηλεία;
Ποιος θα είναι όλη νύχτα δίπλα σου όταν ο γιατρός θα κοιμάται στο εφημερείο;
Ποιος θα σε παρηγορήσει;
Ποιος θα σου κάνει το εμβόλιο;
Πότε γιορτάζω λοιπόν;
Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου σφίγγει το χέρι.
Γιορτάζω κάθε φορά που νιώθω ότι έπραξα αυτό που πρέπει.
Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου λέει, ''ευχαριστώ''.
Γιορτάζω κάθε φορά που κοιμάμαι με τη συνείδησή μου ήσυχη.
Σε οποιαδήποτε ημερομηνία.
Σήμερα θα ακουστούν πολλές ''ευχές'' από γιατρούς, πολιτικούς, εργατοπατέρες.
Σήμερα θα ακουστούν τα κατά συνθήκη ψεύδη όλων αυτών που τις υπόλοιπες 364 ημέρες σε χλευάζουν, σε βρίζουν, σου μιλούν σεξιστικά, σε κατηγορούν για όλα, σε εκμεταλλεύονται, σε φλομώνουν ψέμματα, σε θέλουν πιόνι τους, σε θέλουν υπηρέτη τους.
Μην ακούς τις σειρήνες.
Από αύριο θα βγάλουν τη μάσκα και θα είναι πάλι ο αηδιαστικός εαυτός τους.
Μην ξεχνάς ότι ένα δικό μας κορίτσι σκοτώθηκε κοιμισμένο στο τιμόνι στον γυρισμό για το σπίτι μετά από ένα εξαντλητικό νυχτέρι.
Ποιος έκανε το παραμικρό μετά και απ' αυτό;
Αναλώσιμοι είμαστε.
Για όλους.
Βλέπω και τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων.
Μετά τις εκλογές τα προγράμματα πάνε περίπατο και σε πετάνε πάλι στο περιθώριο.
Ξένοι είμαστε άλλωστε.
Ξένοι, αλλά είμαστε οι δικοί σας ξένοι άνθρωποι.
Νοσηλευτές.
Οι σιωπηλοί ήρωες που είναι πάντα μπροστά σου αλλά εσύ δεν τους είδες ποτέ.
Και να θυμάσαι.
Νοσηλεύουμε, άρα υπάρχεις.
Λάμπρος Λιάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου