Όραμα ενός αγγέλου!!!Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων.

 

Όραμα ενός αγγέλου!!!Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ.  Ιστορίες ιερέων.

Όραμα ενός αγγέλου

Αυτό το περιστατικό συνέβη στην οικογένεια των στενών μου φίλων. Με την εμφάνιση Αγγέλου τιμήθηκε η κόρη τους, η πεντάχρονη Verochka. Ήταν ένα υπέροχο, ευγενικό παιδί που πίστευε ειλικρινά στον Θεό. Ποτέ δεν ήταν θυμωμένη, δεν παραπονέθηκε για κανέναν και κουβαλούσε όλες τις προσβολές αυτάρεσκα. Και ο Κύριος έδωσε σε αυτό το παιδί να δει τον Φύλακα Άγγελο και στην εμφάνισή του να αισθανθεί την επικείμενη έκβαση της ζωής του.

Μετά το βραδινό τσάι, η οικογένεια  τής μικρής πήγαν στα δωμάτιά τους. Το παιδί παρέμεινε στην τραπεζαρία με τη γιαγιά του. Ξαφνικά η Verochka είπε:

- Γιαγιά, γιαγιά, κοίτα - Άγγελε!

Όταν η φοβισμένη ηλικιωμένη γυναίκα κοίταξε πίσω, η απόλαυση ήταν γραμμένη στο πρόσωπο της Βέρας και δάκρυα κύλησαν ήσυχα από τα μάτια της. Εκείνη επανέλαβε:

-Δεν τον βλέπεις;

Το κορίτσι μεταφέρθηκε στην κρεβατοκάμαρα της μητέρας της. Η γιαγιά είπε:

- Λοιπόν, φίλε μου, ο Άγγελος δεν είναι πια εδώ!

«Όχι, γιαγιά», αντέτεινε το κορίτσι, «είναι εδώ, στέκεται δίπλα στις εικόνες, με κοιτάζει και χαμογελάει».

Τότε η ηλικιωμένη κυρία ρώτησε:

- Πώς μοιάζει?

Το κορίτσι απάντησε ήσυχα:

- Ακριβώς όπως και στην εκκλησία μας, στις βόρειες πόρτες. Και τα ρούχα είναι ίδια.

Για αρκετή ώρα μετά από αυτά τα λόγια, όλοι έμειναν σιωπηλοί. Τότε η κοπέλα αναστέναξε, έτριψε τα μάτια της και είπε:

- Τώρα έφυγε, εξαφανίστηκε...

Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, την ίδια μέρα και ώρα, στο ίδιο δωμάτιο όπου ο Άγγελος της χαμογέλασε, η Verochka, αυτη η  επίγειος άγγελος, μετά από μια σύντομη ασθένεια, παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του Θεού.

Τι να πούμε για τον θάνατό της; Είθε ο Κύριος να μας χαρίσει σε όλους μας μια τέτοια χριστιανική μετάβαση στην αιωνιότητα. Από την αρχή της ασθένειάς της προσευχόταν όλη την ώρα. Επανέλαβε το «Σύμβολο της Πίστεως» και την Κυρία προσευχή, η ίδια ζήτησε να κοινωνήσει, δέχθηκε τα Ιερά Μυστήρια με ευλάβεια, αποχαιρέτησε όλους, ζήτησε από όλους συγχώρεση, είπε να μην κλαίει γι' αυτήν και άφησε τη γη και την απαρηγόρητη οικογένειά της. .

Ακριβώς μια εβδομάδα πριν από το θάνατό της, ενώ ήταν ακόμα απολύτως υγιές, το μωρό ξύπνησε νωρίς, κάθισε στην κούνια του και κάρφωσε το βλέμμα του στα εικονίδια που κρέμονταν απέναντι από το κρεβάτι της. Εκείνη την ώρα, ο πατέρας της την πλησίασε για να τη φιλήσει.

«Μπαμπά», είπε χαρούμενη, «βλέπεις τον Άγγελο κοντά στις εικόνες;»

Ο πατέρας ξαφνιασμένος, χωρίς να απαντήσει, έφυγε ήσυχα από το δωμάτιο. Τότε η γιαγιά πλησίασε και της είπε ότι της φάνηκε, γιατί ο Άγγελος είναι ένα ασώματο πνεύμα και κανείς δεν μπορεί να τον δει. Σε απάντηση σε αυτό, η μικρή απλώς χαμογέλασε, κούνησε το χέρι της και σώπασε.

Την παραμονή της ασθένειάς της, ο πατέρας της έπρεπε να φύγει από το σπίτι για λίγο. Το κοριτσάκι, πάντα πράο, που δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να επαναστατήσει στις εντολές των μεγαλύτερων της, άρχισε ξαφνικά με δάκρυα να ζητά από τον πατέρα της να μην πάει και να μείνει. Αυτό εξέπληξε τους πάντες πάρα πολύ.

Βλέποντας τη ματαιότητα των αιτημάτων της, σώπασε και μισή ώρα αργότερα στράφηκε στη γιαγιά της:

- Να σου πω κάτι;

Όταν η γιαγιά ρώτησε:

- Τι θέλετε να πείτε?

Η μικρή έγειρε προς το μέρος της και είπε ήσυχα:

- Και το ότι θα πεθάνω σύντομα!

Σε αυτό η γιαγιά αντιτάχθηκε:

«Μας αναστατώνεις πάλι με τέτοια λόγια, αλλά υποσχέθηκες να μην το πεις!»

Τότε το κορίτσι συνέχισε:

- Τι περίεργη που είσαι, γιαγιά, λες και δεν ξέρεις ότι όλοι πρέπει να πεθάνουμε! Δεν μπορείς να ζεις πάντα στη γη! Λοιπόν για τι θρηνείς;

Η Verochka πέρασε αυτό το βράδυ σε ήσυχη χαρά. Και το βράδυ αρρώστησε και μέχρι την αυγή ήταν απελπισμένη. Όταν έστειλαν να βρουν τον πατέρα της, τη βρήκε ήδη πεθαμένη.

Ας προσκυνήσουμε λοιπόν μπροστά στην αόρατη δεξιά του Δημιουργού και ας αναφωνήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας: Αυτά τα έκρυψες από τους σοφούς και συνετούς και τα αποκάλυψες στα μωρά (Ματθαίος 11:25).