Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων.Θεραπεύοντας τα βάσανα.

 Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ.  Ιστορίες ιερέων.

Θεραπεύοντας τα βάσανα

Κάποτε ένας ενορίτης της εκκλησίας μας, ο Πέτρος, γύρισε προς εμένα και είπε ότι κάτι κακό είχε συμβεί στον αδελφό του Ιβάν και μου ζήτησε να βοηθήσω. Μη γνωρίζοντας τι συνέβη, νόμιζα ότι ο άτυχος άνδρας ήταν άρρωστος και ρώτησα τον Πέτρο με τι ήταν άρρωστος ο αδερφός του. Απάντησε:

- Νομίζω ότι έχει τρελαθεί.

Πήγα αμέσως στον άτυχο άνδρα. Πρώτα μπήκα στην εκκλησία και πήρα μαζί μου τον σταυρό, το Ευαγγέλιο. Ο αγαπητός ρώτησε τον Πέτρο τι ακριβώς συνέβη με τον αδελφό του. Απάντησε:

«Δεν έχει φάει τίποτα εδώ και δύο μέρες, θρηνεί για κάτι, κάθεται στο παράθυρο όλη την ώρα, κοιτάζει έξω στο δρόμο, μιλάει με κάποιον. Αν κάποιος αρχίσει να του μιλάει για κάτι ιερό, προσπαθεί να του ορμήσει, με αποτέλεσμα αρκετοί μετά βίας να τον συγκρατήσουν.

Όταν μπήκαμε στο σπίτι του ασθενούς, κοιμόταν. Για να μην τον ξυπνήσουμε, καθίσαμε σε ένα παγκάκι και αρχίσαμε να μιλάμε ψιθυριστά. Θυμήθηκα ένα περιστατικό στη ζωή ενός από τους ενορίτες μας που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια και είπε:

- Μάλλον το ίδιο συνέβη και στον Ιβάν!

Το είπα ψιθυριστά, για να μην με ακούσει ο άτυχος που βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου. Αλλά μόλις πρόφερα αυτά τα λόγια, φώναξε:

- Γιατί τον θυμήθηκες;

Η ζοφερή έκφραση στο πρόσωπό του και η τραχιά φωνή του με τρόμαξαν.

- Πατέρα, δεν μπορεί να κοιτάξει αυτή την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού! «Μαλώνει αυτόν που το παίρνει στα χέρια του», γύρισε προς εμένα ο πατέρας του Ιβάν.

Τότε κατάλαβα ότι πιθανότατα ο άτυχος άνδρας κυριευόταν από κακό πνεύμα. Επομένως, άρχισα να προσεύχομαι στον Κύριο και στον Άγιο Νικόλαο και να τους ζητώ βοήθεια. Όλοι στο δωμάτιο συμμετείχαν στην προσευχή μου. Τότε πλησίασα τον δαιμονισμένο και ρώτησα:

-Τι έπαθες;

- Δεν έγινε τίποτα! - απάντησε θυμωμένος, και συνέχισε να μιλάει σε κάποιον.

Και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μου:

- Ασε με ήσυχο!

Έπειτα πήρα το μπολ με τον αγιασμό και πήγα στο κρεβάτι του πάσχοντος. Μόλις τον πλησίασα, γύρισε αμέσως το πρόσωπό του στον τοίχο και δεν μπορούσα να τον αφήσω να πιει αγιασμό. Ζήτησα από τους συγγενείς του Ιβάν να τον γυρίσουν να με δει. Είναι εκπληκτικό πράγμα - πέντε άνθρωποι μετά βίας μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν! Όταν είπα ότι το αγιασμό θα τον ωφελούσε, ο Ιβάν είπε:

- Αυτό δεν είναι νερό, αλλά δηλητήριο!

Μετά από πολλή πειθώ, τελικά συμφώνησε να πιει λίγο νερό. Και - ένα υπέροχο πράγμα! - Μόλις ήπιε μια γουλιά, άρχισε να κάνει εμετό. Αναφώνησε:

- Γιατί μου έδωσες δηλητήριο;

Του έδωσα πάλι αγιασμό και έκανε πάλι εμετό. Πού πήγε όμως η υπεράνθρωπη δύναμή του; Αυτός που μετά βίας κρατούσαν πέντε άτομα πρόσφατα ήταν τόσο αποδυναμωμένος που μόνο εγώ μπορούσα να τον κρατήσω εύκολα όταν προσπάθησε να αποφύγει στο πλάι. Έτσι λειτουργεί ο αγιασμός που είναι αποθηκευμένος στην εκκλησία από την εορτή των Θεοφανείων!

Σύντομα ο Ιβάν συνήλθε και άρχισε να μιλά έξυπνα. Αλλά, υποθέτοντας ότι το κακό πνεύμα δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει εντελώς τον άτυχο άνδρα, τον ρώτησα:

-Τι έπαθες;

Δάκρυα κύλησαν στα μάτια του και απάντησε:

- Ω, πάτερ, είμαι αμαρτωλός άνθρωπος, με έχουν μπλέξει οι αμαρτίες μου!

- Τι νιώθεις? - Ρώτησα.

«Νιώθω σαν να υπάρχει μια βαριά πέτρα μέσα μου!»

Μετά του έδωσα αγιασμό για τρίτη φορά και έκανε πάλι εμετό και μετά έχασε τις αισθήσεις του. Τώρα είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι ο άτυχος άντρας βασανίζεται από ένα κακό πνεύμα. Απομακρυνόμενος από κοντά του, προσευχήθηκα μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου και την έβγαλα από την εικονοθήκη. Ξαφνικά ο Ιβάν, που ήταν ξαπλωμένος αναίσθητος, πετάχτηκε και φώναξε:

- Γιατί την παίρνεις;

Του έβαλα όμως την ιερή εικόνα στο κεφάλι και αμέσως έπεσε στο πάτωμα. Ενώ κρατούσα το εικονίδιο στο κεφάλι του, ξάπλωσε εκεί και μετά βίας ανέπνεε. Τελικά άρχισε να ανακτά τις αισθήσεις του, και όταν ανέκτησε πλήρως τις αισθήσεις του, του είπα να σηκωθεί και να φιλήσει την εικόνα. Αλλά πέρασε λίγη ώρα, και άρχισε πάλι να ουρλιάζει και να ορμάει. Όλοι μας κυρίευσε φόβος, και αρχίσαμε να παρακαλούμε με δάκρυα τον Κύριο να ελεήσει τον άτυχο άνθρωπο.

Τελικά ο Ιβάν συνήλθε. Τότε του ζήτησα να διαβάσει μια προσευχή στον Ζωοδόχο Σταυρό. Συμφώνησε, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι κάτι τον εμπόδιζε να προσευχηθεί. Παρατηρώντας αυτό, του είπα:

- Επανέλαβε μετά από εμένα!

Αυτός έγνεψε. Άρχισα μια προσευχή και επανέλαβε. Αλλά όταν είπα: «Καθώς εξαφανίζεται ο καπνός, αφήστε τους να εξαφανιστούν», πήδηξε ξαφνικά και φώναξε με μια απόκοσμη φωνή:

- Δεν θα εξαφανιστώ!

Αυτά τα λόγια μας συγκλόνισαν και εντείναμε τις προσευχές μας, ζητώντας βοήθεια από τον Κύριο. Επανέλαβα πολλές φορές: «Αφήστε τα να εξαφανιστούν» και κάθε φορά φώναζε:

- Δεν θα εξαφανιστώ!

Μετά από αυτό πήρα το Ιερό Ευαγγέλιο. Οι κραυγές του πάσχοντος ήταν τρομερές, όρμησε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ωστόσο, σύντομα ανέκτησε τις αισθήσεις του. Του είπα να σηκωθεί, τον πλησίασα με το Ευαγγέλιο και, βάζοντάς το στο κεφάλι του, άρχισα να διαβάζω το 8ο κεφάλαιο του Λουκά, από τον 26ο στίχο. Εκείνη τη στιγμή έπεσε στο πάτωμα και ξάπλωσε αναίσθητος. Συνέχισα το διάβασμα. Μετά από αρκετή ώρα ξύπνησε και σηκώθηκε εντελώς υγιής. Αφού φίλησε το ιερό Ευαγγέλιο, ο πάσχων ήπιε αγιασμό και ζήτησε να του δώσουν κάτι να φάει.

Μπορείτε να φανταστείτε ποια ήταν η χαρά μας! Αποφασίσαμε να πάμε αμέσως στο ναό και να κάνουμε προσευχή στον Κύριο Θεό και στον Άγιο Νικόλαο.

Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ο Ιβάν στάθηκε στη χορωδία και προσευχήθηκε με όλους. Όταν άρχισα να διαβάζω το Ευαγγέλιο, ήρθε κοντά μου και έσκυψε το κεφάλι του. Η προσευχή τελείωσε. Τον ρώτησα:

- Πως αισθάνεσαι?

- Δόξα τω Θεώ, είμαι υγιής!