Η Εκκλησία αποκάλεσε την επόμενη Κυριακή πριν από τη Σαρακοστή «Μνήμη της εξορίας του Αδάμ». Γιατί η Εκκλησία μας καλεί τώρα να αναλογιστούμε αυτό το γεγονός στη βιβλική ιστορία;

 Η Εκκλησία αποκάλεσε την επόμενη Κυριακή πριν από τη Σαρακοστή «Μνήμη της εξορίας του Αδάμ». Γιατί η Εκκλησία μας καλεί τώρα να αναλογιστούμε αυτό το γεγονός στη βιβλική ιστορία;

Ο Κύριος δημιούργησε τις τάξεις των αγγέλων εν ριπή οφθαλμού. Ορατοί κόσμοι Αυτός δημιουργήθηκε σε έξι περιόδους, δείχνοντας τη σειρά και την εικόνα της ανόδου από το χαμηλότερο προς το υψηλότερο - στην ίδια τη δημιουργία του κόσμου υποδεικνύεται η κλίμακα των τελειοτήτων. Και την τελευταία ημέρα δημιούργησε τον άνθρωπο ως άρχοντα και βασιλιά στον ορατό κόσμο. Έχοντας πάρει τη γη, ο Κύριος εμφύσησε την πνοή Του σε αυτήν, και επομένως ο άνθρωπος είναι διμερής: είναι και πνεύμα και σάρκα. Εάν τα άλλα έμβια όντα είναι μόνο σώματα που έχουν ζωή, αλλά ανήκουν στη γη, τότε ο άνθρωπος είναι η πνοή του Θεού, κλεισμένη σε ένα σώμα, όπως ένα πολύτιμο διαμάντι σε ένα σκηνικό. Ανήκει στον ουρανό και την αιωνιότητα και στέκεται στην άκρη δύο κόσμων: ορατού και αόρατου, επίγειου και ουράνιου. Οι Άγιοι Πατέρες αποκαλούν τον άνθρωπο υπόσταση - εκπρόσωπο όλου του κόσμου, όλου του κόσμου.

Ο Κύριος έδωσε στον Αδάμ τη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια - την εικόνα και την ομοίωση του Θεού, και την ελεύθερη βούληση στην επιλογή του καλού και του κακού. Τότε ο Κύριος δημιουργεί την Εύα. Αυτό το βιβλικό απόσπασμα είναι ακατανόητο και μπερδεμένο για πολλούς. Η Αγία Γραφή λέει: «Και ο Κύριος ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να πέσει σε βαθύ ύπνο. και όταν αποκοιμήθηκε, πήρε ένα από τα πλευρά του και σκέπασε εκείνο το μέρος με σάρκα. Και ο Κύριος ο Θεός δημιούργησε μια γυναίκα από ένα πλευρό που πήρε από έναν άνδρα και την έφερε στον άντρα» (Γένεση 2:21-22). Τι σημαίνει? Αν ο Κύριος είχε δημιουργήσει την Εύα από το τίποτα, σαν άγγελος, ή από τη γη, όπως οτον Αδάμ, τότε η ανθρωπότητα θα είχε όχι μία, αλλά δύο αρχές και θα είχε διαίρεση μέσα της. Αλλά η δημιουργία μιας γυναίκας από το σώμα ενός άνδρα περιέχει μια μεγάλη ιδέα για την ενότητα ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής. Ο Αδάμ είναι η πηγή από την οποία, σαν ένα τεράστιο ποτάμι που δεν ξεθωριάζει, γεννιούνται νέες και νέες γενιές. Θεολογικά, ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε δυνητικά στον Αδάμ. Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι στη δημιουργία της Εύας υπάρχει μια μεγάλη ηθική εντολή, η εντολή της αγάπης, η συγγένεια άνδρα και γυναίκας.

Ο Κύριος τοποθέτησε τον Αδάμ στον παράδεισο. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι ο Αδάμ ήταν στον παράδεισο, αλλά ο παράδεισος ήταν στον ίδιο τον Αδάμ: αυτή είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Αδάμ ήταν αγνός, αλλά όχι τέλειος. Έπρεπε σταδιακά να βελτιωθεί στην αγάπη για τον Θεό μέσα από ορισμένες δοκιμασίες που του έστειλε ο Κύριος. Η δοκιμασία για τους αγγέλους ήταν η ομορφιά, η λαμπρότητα και η δόξα τους: αν θα στραφούν στην ενατένιση του εαυτού τους ή θα παραμείνουν αφοσιωμένοι στον Θεό. Για ένα άτομο το τεστ ήταν διαφορετικό. Υπήρχαν δύο δέντρα στον παράδεισο - το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, το οποίο ο άνθρωπος δεν έπρεπε να αγγίξει, και το δέντρο της ζωής, που χάρισε στον άνθρωπο την αθανασία.

Κάθε Βιβλίο της Βίβλου, κάθε αφήγηση της Γραφής περιέχει τόσο κυριολεκτικό όσο και συμβολικό, πνευματικό, μυστηριώδες νόημα. Με πνευματική έννοια, που δεν αρνείται την κυριολεκτική, αυτά τα δύο δέντρα σήμαιναν: το δέντρο της ζωής - Κοινωνία με τον Θεό, την ενότητα του ανθρώπινου πνεύματος με το Θείο Πνεύμα και το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού - τη γνώση. του Θεού, η σφαίρα των ανώτερων πνευματικών στοχασμών για την οποία ο άνθρωπος δεν ήταν ακόμη ικανός.

Η Βίβλος λέει για μια συνομιλία μεταξύ ανθρώπων και δαιμονικών δυνάμεων που εμφανίστηκαν στην Εδέμ με τη μορφή φιδιού. Το φίδι είναι ο Σατανάς που σέρνεται στη γη, έχοντας χάσει την αγάπη και την επιθυμία για τον Θεό, και τα φτερά αγγέλου. Αυτός είναι ο Σατανάς που βρίσκεται στη σκόνη, ο Σατανάς που σέρνεται στη σκόνη, βυθίζοντας αφού πέσει μακριά από τον Θεό στο πνευματικό σκοτάδι και την υλικότητα. Διαβεβαιώνει τους ανθρώπους ότι, έχοντας γευτεί τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, οι ίδιοι θα γίνουν αμέσως θεοί, θα είναι ίσοι με τον Θεό και θα είναι ελεύθεροι κύριοι της ύπαρξής τους. Ο Σατανάς αντιπροσώπευε το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού ως ένα είδος φυλαχτού. Έχοντας κατασχεθεί παράνομα αυτό το φυλακτό, ένα άτομο φέρεται να γίνεται ο απεριόριστος κυβερνήτης του Κόσμου και της ζωής του. Οι προπάτορές μας δεν μπόρεσαν να αντισταθούν σε αυτόν τον πειρασμό και η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό διαλύθηκε. Εάν προηγουμένως η χάρη κατοικούσε άφθονη στους προπάτορες, φωτίζοντάς τους με Θείο φως, τώρα αυτό το φως έσβησε και οι άνθρωποι είδαν ο ένας τη γύμνια του άλλου. Και η αγάπη για τον Θεό αντικαταστάθηκε από αισθησιακά πάθη. Η αγάπη για τον Θεό έχει εξαφανιστεί: ο Θεός, από την ύψιστη χαρά των ανθρώπινων ψυχών, από τη βάση της ζωής τους, έχει μετατραπεί σε μια εξωτερική, τιμωρητική, τρομερή δύναμη. Και, διαισθανόμενος την προσέγγισή Του, ο Αδάμ κρύβεται στους θάμνους, δηλαδή τρέχει μακριά από τον Θεό. Το να κρύβεσαι στους θάμνους είναι σύμβολο του γεγονότος ότι ο Αδάμ θέλει να ξεχάσει το υλικό, να πνίξει το πνευματικό. Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελίν 

Συνεχίζεται …