Η νεωτερικότητα στη λογοτεχνία συνίστατο στην εμπιστοσύνη που δείχνει ο συγγραφέας στον αναγνώστη. Ο σύγχρονος συγγραφέας πιστεύει ότι έχει έναν έξυπνο αναγνώστη ικανό να αποκρυπτογραφήσει τα νοήματα των μεταφορών του και ακόμη και να εμπλουτίσει την κατανόηση μέσα από την εμπειρία του. Ο αναγνώστης είναι μέρος του έργου, μοιράζεται με τον συγγραφέα - αυτή είναι η πεποίθηση του σύγχρονου.
Ο πνευματικός ελιτισμός ασκείται και από τον Χριστό. Ο Σωτήρας μιλάει με παραβολές γιατί ξέρει: όσοι καταλαβαίνουν θα καταλάβουν. «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει», λέει ο Χριστός. Άρα, δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά μόνο σε όσους είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν το νόημα των λέξεων.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες της πτώσης της νεωτερικότητας. Το σχολείο που είχαμε συνηθίσει σβήνει και στη θέση του ιδρύεται μια εποχή που θα έλεγα «η εποχή των μικρών λέξεων». Αυτό σημαίνει ότι η ερμηνεία εξαφανίζεται από την προοπτική της σκέψης, με τα πάντα να περιορίζονται στο σύντομο νόημα των λέξεων. Γι' αυτό ακούμε όλο και περισσότερα παράπονα όπως: μη γενικεύεσαι, πες πιο καθαρά αυτό που ήθελες να πεις.
Οι ανταπαντήσεις καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με δοκιμαστική και δύσκολα σαν μια ελεύθερη και φιλική συζήτηση. Κανείς δεν παραδέχεται πλέον ότι ορισμένες δηλώσεις γίνονται για να επαληθευτούν από το χρόνο. Οι άνθρωποι μαλώνουν, προσβάλλονται, καυχιούνται, μετά χωρίζουν, ξεχνώντας εντελώς την αλήθεια.
Αυτή την υποβάθμιση του λόγου, με επιπτώσεις στο σχολείο και τη λογοτεχνία, την προκάλεσαν και οι νέοι νόμοι που μας καταδικάζουν για λόγια.
Η λεγόμενη πολιτική ορθότητα δεν μπορεί να μας κάνει καλύτερους, αλλά σίγουρα μας κάνει πιο χαζούς.
Εξακολουθώ να πιστεύω στην ευφυΐα, την κουλτούρα και την καλοσύνη των αναγνωστών μου και αρνούμαι πεισματικά να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου