Ἕνα ἀγγλικό κυβερνητικό πλοῖο ναυάγησε κάποτε στίς βραχώδεις ἀκτές τῆς Βραζιλίας φορτωμένο μερικά βαρέλια μέ ἱσπανικά τάλληρα.

«Ἕνα ἀγγλικό κυβερνητικό πλοῖο ναυάγησε κάποτε στίς βραχώδεις ἀκτές τῆς Βραζιλίας φορτωμένο μερικά βαρέλια μέ ἱσπανικά τάλληρα. Πρίν καταποντισθῆ, ὁ κυβερνήτης διέταξε τό πλήρωμα να

βγάλη τά βαρέλια στο κατάστρωμα γιά νά τά με

ταφέρουν κατόπιν στήν ἀκτή καί νά σώσουν τό πολύτιμο φορτίο.

Τό πλοῖο ὅμως βυθιζόταν με γοργό ρυθμό και

ὁ κυβερνήτης ἀναγκάσθηκε νά διατάξη ἐγκατάλειψι

σκάφους καί θησαυρῶν.

Ἐνῶ ὅμως εἶχαν ἀπομακρυνθῆ ἀπ᾿ τό πλοῖο, με

τρήθηκαν και διαπίστωσαν ὅτι κάποιος ἔλειπε. Τότε γύρισε μία βάρκα γιά νά παραλάβη τό ναύτη που ἔμεινε στό πλοῖο.

Ὅταν ἀνέβηκαν οἱ ναῦτες στό κατάστρωμα κοιτάζουν καί τί νά δοῦν! Ὁ ναύτης ἀτάραχος εἶχε σπάσει τά βαρέλια καί εἶχε κάνει ἕνα σωρό ἀπό τάλληρα στο κατάστρωμα. Τά χάιδευε, τά ἀνακάτωνε γιά νά

ἀκούη τόν κρυστάλλινο ἤχο τους. Ἄλλοτε πάλι ἔτριβε τά χέρια του ἀπό ἔξαλλη χαρά.

Οἱ ναῦτες πού τόν εἶδαν ἐκεῖ ἥσυχο καί ἀτάραχο

τόν πλησίασαν καί τοῦ εἶπαν:

–Τρελλάθηκες; Τί κάνεις ἐκεῖ;

Ἐκεῖνος σάν νά θύμωσε ἀπ᾿ τήν ἀπροσδόκητη

αὐτή ἐπίσκεψι, γύρισε καί τούς ἀγριοκοίταξε καί

ἔπεσε καί ἀγκάλιασε τούς θησαυρούς σάν νά φοβόταν μήπως τούς πάρουν.

―Βυθιζόμαστε, δέν τό βλέπεις; Κινδυνεύει ἡ ζωή

μας, πρόσθεσαν.

Ἐκεῖνος ἀπάντησε:

Ἔζησα φτωχός ὅλη μου τή ζωή καί θέλω νά

πεθάνω πλούσιος. Μή μέ ἐνοχλεῖτε, σᾶς παρακαλῶ.

Αφήστε με νὰ ἀπολαύσω τή χαρά μου.

Σὲ λίγο μέ ἕνα θανάσιμο ἀγκάλιασμα τά νερά

σκέπασαν τὸ πλοῖο μαζί μέ τόν ἀμετάπειστο ναύτη

καὶ τὰ ἀργυρόηχα τάλληρα.

Τόν τρελλό, τί ἔκανε!!’, αὐτή ἀσφαλῶς ἡ φράσι θά

ξέφυγε ἀπ' τα χείλη σας.

Ἔχετε δίκιο νά τόν ἀποκαλῆτε τρελλό. Σίγουρα

αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν στά καλά του. Εἶναι

ὅμως ὁ μοναδικός μ᾿ αὐτή τή λόξα;"(Έρευνα καί

Ἀλήθεια Α', ἀριθ. 58)»