Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων. Ο Απλοϊκός !

 Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ.  Ιστορίες ιερέων.

Απλοϊκός

Στο χωριό Novoselitsy ζούσε μια φτωχή οικογένεια. Ο αρχηγός του, ο ηλικιωμένος αγρότης Timofey, διακρινόταν για την απλότητα της ψυχής του και τη βαθιά πίστη του. Η γυναίκα του, τρεις γιοι και μια κόρη ζούσαν μαζί του και όλη τους η περιουσία αποτελούνταν από μια άθλια καλύβα, ένα άλογο, μια αγελάδα και τρία πρόβατα.

Ο απλοϊκός γέρος υπέμεινε την πίκρα του χωρίς παράπονο και παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι η ζωή θα γινόταν καλύτερη όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και άρχιζαν να δουλεύουν και να τον βοηθούν. Και ήρθε αυτή η ώρα. Ο μεγαλύτερος γιος του έφτασε στην ενηλικίωση, ο δεύτερος έγινε επίσης δεκαεννέα ετών, μόνο τα μικρότερα παιδιά ήταν 8 και 12 ετών.

Ο Τιμόθεος ευχαρίστησε τον Κύριο που περίμενε επιτέλους υποστήριξη στα γηρατειά του και αποφάσισε την άνοιξη να στείλει τον μεγαλύτερο γιο του, τον Μαξίμ, ως εργάτη για να πληρώσει το θρόνο.

Υπήρχαν πολλά μέρη όπου ο Μαξίμ θα μπορούσε να είχε πάει, αλλά ο θεοσεβούμενος πατέρας του, όταν διάλεγε δουλειά, δεν επιδίωκε το κέρδος, αλλά ανησυχούσε περισσότερο ότι ο γιος του, έχοντας απομακρυνθεί από το σπίτι των γονιών του, δεν θα έχανε τη ζεστασιά του την πίστη του. Ως εκ τούτου, ο πατέρας έστειλε τον Μαξίμ, με την πιο μέτρια αμοιβή, να εργαστεί στο μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου, του θαυματουργού Μποροβίτσι.

Ευλογώντας τον, ο πατέρας του κληροδότησε αυστηρά να κάνει τη δουλειά του με ευσυνειδησία και να μην ξεχνά να επισκέπτεται τον ναό του Θεού.

Η ευσεβής μοναστική ζωή ήταν στην καρδιά του Μαξίμ. Αφού έζησε στο μοναστήρι για πέντε μήνες, ζήτησε από τον πατέρα του την ευλογία για να πάει στο μοναστήρι. Ο γέροντας χάρηκε με την απόφαση του γιου του και ξέχασε ότι ευλογώντας τον να εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών του, στερήθηκε την κύρια υποστήριξη που περίμενε τόσο καιρό.

Ο ηγούμενος της μονής έδωσε την ευλογία του να δεχτεί τον Μαξίμ για προσωρινή υπακοή μέχρι να λάβει άδεια από τις επαρχιακές αρχές. Αλλά εδώ συνέβη το απροσδόκητο - αυτή τη στιγμή ακολούθησε το υψηλότερο διάταγμα για τη στρατολόγηση και αποδείχθηκε ότι ο Μαξίμ δεν μπορούσε να μείνει στο μοναστήρι, αλλά έπρεπε να γίνει στρατιώτης. Ο καλός γέροντας και ο γιος του αγάπησαν με πάθος τον Τσάρο και την Πατρίδα, αλλά η αγάπη τους για τον Θεό και ο ζήλος για τον ναό του Θεού ήταν ακόμη πιο δυνατοί.

Ο πατέρας έκλαψε απαρηγόρητος ότι ο Μαξίμ ξεριζωνόταν από τον ναό του Θεού. Δεν θα άφηνε με τίποτα  το μοναστήρι. Μπορούσαν μόνο να εμπιστευτούν στο έλεος του Θεού. Προσευχήθηκαν για πολλή ώρα μπροστά στο ιερό με τα λείψανα του Αγίου Ιακώβου και πίστεψαν ότι ο Κύριος δεν θα τους εγκατέλειπε.

Πέρασαν έτσι αρκετοί μήνες, και τελικά ήρθε η μέρα που τον Μαξίμ τον πήραν από το μοναστήρι και μαζί με άλλους χωρικούς τον πήγαν στην πόλη. Ο ηλικιωμένος γονιός ξέσπασε σε κλάματα όταν είδε ότι ο γιος του  θα επέστρεφε στο μοναστήρι και στράφηκε στον δεύτερο γιο του:

- Γιε μου, πρέπει να υπηρετήσουμε τον Τσάρο και την Πατρίδα! Είναι αδύνατον ο Μαξίμ να φύγει από το μοναστήρι. Πήγαινε στην πόλη και ζήτα να σε πάρουν στρατιώτη αντί του Μαξίμ! Και ας προσευχηθεί στον Άγιο Ιάκωβο για σένα και για εμάς τους γέρους.

Χωρίς δισταγμό, ο νεαρός πήγε στην πόλη, ήρθε στο στρατιωτικό τμήμα, πολέμησε μέσα από τους φρουρούς που ήταν τοποθετημένοι στην είσοδο, όρμησε στους αξιωματικούς και παρακάλεσε να τον πάρουν στρατιώτη αντί για τον αδελφό του. Το στρατιωτικό τμήμα σεβάστηκε την αδελφική αγάπη και την αφοσίωση και ο δεύτερος γιος του Timofey Semenov έγινε δεκτός ως νεοσύλλεκτος αντί του Maxim.

Ο γέρος χάρηκε. Η σκέψη ότι χωρίς τους μεγαλύτερους γιους του θα έμεναν μόνο οι μεγάλοι και οι νέοι στην οικογένειά του και ότι η φτώχεια τους θα έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε τρομερή φτώχεια, δεν το σκέφτηκε. Ευχαρίστησε μόνο τον Κύριο που βρήκε τον τρόπο να συνδυάσει την αγάπη και την αφοσίωση στον Τσάρο και την Πατρίδα με την αγάπη για τον Θεό και τον ιερό ναό Του. Ο γέροντας τώρα θρηνούσε για ένα πράγμα - ότι δεν είχε τίποτα να ανταμείψει τον γενναιόδωρο, σεβασμό και αδελφικό γιο του.

Ο γέροντας πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου, για να μπορέσει εκεί, προσευχόμενος στον Θεό και στον άγιο Του, να ξεχυθεί η ψυχή του, ευγνώμων για την εκπλήρωση των αγαπημένων του πόθων. Αφού προσευχήθηκε, ο γέρος άφησε τον μεγαλύτερο γιο του στο μοναστήρι και ο ίδιος πήγε σπίτι, απασχολημένος με τη σκέψη πώς θα μπορούσε να ανταμείψει τον δεύτερο, υπάκουο γιο του.

Την επόμενη μέρα, πήγε σε όλους τους γείτονες και τους γνωστούς του που μπορούσαν να του δανείσουν χρήματα, αλλά δεν βρήκε συμπάθεια σε κανέναν από αυτούς.

Τρεις μέρες αργότερα, νωρίς το πρωί, ο γέρος σηκώθηκε, προσευχήθηκε και περιπλανήθηκε στην πόλη για να αποχαιρετήσει τον γιο του, ο οποίος εκείνη την ημέρα έπρεπε να πάει στην πόλη με μια παρέα νεοσύλλεκτων.

Περπατώντας στον λασπωμένο δρόμο, ο ηλικιωμένος δεν παρατήρησε τίποτα γύρω του. Η σκέψη ότι δεν είχε τίποτα να ανταμείψει τον αγαπητό του γιο έπνιξε όλα τα άλλα συναισθήματα μέσα του, και σκέφτηκε:

«Αχ, αν ο Κύριος θα μου έστελνε έναν ευγενικό άνθρωπο που θα μου δάνειζε πέντε ρούβλια ή θα αγόραζε το πρόβατό μου ή την αγελάδα μου! Δεν θα ξεχνούσα ποτέ έναν τέτοιο ευεργέτη!».

Ενώ σκεφτόταν έτσι, ξαφνικά σκόνταψε πάνω σε κάτι σκληρό. Ο γέρος κοίταξε προσεκτικά και είδε ότι μια μαύρη πήλινη κανάτα είχε κυλήσει στην τάφρο και από αυτήν έπεφταν αρχαία ασημένια νομίσματα. Ο γέροντας σταυρώθηκε, πήρε το εύρημα και πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου για να ευχαριστήσει τον Κύριο και τον άγιό Του για το έλεος που έστειλε και να συμβουλευτεί τον μεγαλύτερο γιο του τι να κάνει με το εύρημα του.

Αφού προσευχήθηκε στην Εκκλησία του Θεού, ο γέρος ήρθε στο κελί του γιου του και έμαθε ότι ο Μαξίμ είχε ήδη δώσει στον αδερφό του, που τον είχαν πάρει στρατιώτη, δέκα ρούβλια, τα οποία του είχε δώσει ο ηγούμενος του μοναστηριού, αφού έμαθε για τέτοια αδελφική αφοσίωση.

«Κι αν ναι», είπε ο γέροντας, «τότε αφήστε το να πάει στην ιερά μονή του αγίου του Θεού Ιακώβ, με τις προσευχές του οποίου ο Κύριος μας στέλνει τέτοια ελέη!» «Και ο πατέρας έδωσε την κανάτα που βρέθηκε στον γιο του, χωρίς καν να κοιτάξει τι ήταν μέσα, για να την πάει στον ηγούμενο, και ο ίδιος πήγε να αποχαιρετήσει τον στρατηλάτη γιο του.

Ο ηγούμενος κάλεσε τον Timofey και τον έστειλε στο μέρος όπου βρήκε τον θησαυρό για να τον εξετάσει πιο προσεκτικά.

Εκεί ο γέρος βρήκε άλλα οκτώ ασημένια νομίσματα και μια μικρή ασημένια ράβδο. Προφανώς έπεσαν από την κανάτα.

Τα έφερε και ο Τιμόθεος στον ηγούμενο. Αφού εξέτασε τον θησαυρό, αποδείχθηκε ότι η κανάτα περιείχε περίπου τέσσερα κιλά ασήμι σε μικρά νομίσματα της αρχαίας κοπής του Νόβγκοροντ.

Ο απλός γέροντας, που δώρισε ένα πολύτιμο εύρημα στο μοναστήρι, έπρεπε να πληρώσει ενοίκιο σε δύο εβδομάδες. Μη έχοντας χρήματα, αποφάσισε να πάει την τελευταία αγελάδα στην πόλη για να την πουλήσει και να πληρώσει.

Αλλά, ευτυχώς, γλίτωσε από την πώληση της βρεγμένης νοσοκόμας του. Ένας ευσεβής άνθρωπος του έδωσε 70 ασημένια ρούβλια και έτσι τον έσωσε από τη φτώχεια.