Ὁ π. Λευτέρης Καψωμένος «εἶχε ἐμπειρία Πνευματική ἀπό τόν ἅγιο Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, χωρίς νά ἔχη προηγουμένως ἀκούσει κάτι γι᾽ αὐτόν.
Εἶδε, λοιπόν, ὁ γέροντας στόν ὕπνο του, ὅτι βρισκόταν σέ ἕνα ἄγριο καί ἀφιλόξενο τοπίο, ὅπου φοβισμένος περιπλανιόταν. Ξάφνου ἀνοίχθηκε μπροστά του ἕνας ἀβυσσαλέος γκρεμός, ὅπου ἀνεβοκατέβαιναν μαῦρα ἄσχημα καί φρικτά στήν ὄψι κατσίκια πού τόν κύτταζαν κοροϊδευτικά ἕτοιμα νά τόν σπρώξουν μέσα στο βάραθρο. Ἀπελπισμένος ἔστρεψε τά μάτια του ὁλόγυρα, ψάχνοντας βοήθεια. Και τότε φάνηκε ἕνας μοναχός, μέ χωρίστρα στη μέση τῶν ἴσιων του ἄσπρων μαλλιῶν καί τοῦ ἔτεινε τό χέρι λέγοντας: "Έλα θά περάσουμε μαζί τό γκρεμό".
Ὁ Λευτέρης ἀφέθηκε σ' αὐτόν μέ ἐμπιστοσύνη, ὅμως, τόλμησε να ρωτήση:
“Σύ ποιός εἶσαι, γέροντα;”. Καί ὁ μοναχός φωτίσθηκε μέ ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς καί τοῦ εἶπε: “Εἶμαι ὁ Σεραφείμ", καί χάθηκε, μαζί μέ τό ὄνειρο πού τελείωσε καί αὐτό, ἀφήνοντας στην ψυχή τοῦ νέου ακόμη τότε ἱερέως, μιά ἀνείπωτη χαρά καί μιά αἴσθησι ἐμπιστοσύνης μπροστά στά ἤδη ὑπάρχοντα προβλήματα, ἐκκλησιαστικά καί προσωπικά, αλλά κυρίως σ' αὐτά πού ὁρμητικά προέκυψαν στη μετέπειτα σύντομη ζωή του»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου